Kimsin sen?

Sen kendini biliyor musun, tanıyor musun?

Bunca yıl yaşadın, ömür sürdün, gün gördün. Sahi sen ne yaşadın, ne sürdün, ne gördün? Nereden gelip, nereye gittin, necisin? Bunlara birer cevap bulabildin mi?

Yaşayan sen miydin, yoksa başkası mı? Bunca yıl başkaları için mi yaşadın? Nelerini paylaştın? Hep başkalarının ardından mı koştun? Koyun gibi boynunda ip mi bağlıydı? Güden sen miydin, yoksa seni güden bir çoban var mıydı? Gören sen miydin, yoksa başkaları mı senin adına her şeyi gördü?

Sahi ne gördün?

Aynanın karşısına geçip çok güzel ve özel bir yaratık olduğunu gördün mü? Başkalarına benzediğin halde onlardan hiçbiri olmadığın ayrıcalığını görmek nasıl bir duygu? Kendine değer biçtin mi hiç? Kaç para edersin? Et kemik fiyatına mı, yoksa sanat değerine mi gidersin?

Her sabah yeni bir güne uyanmak nasıl da zevk veriyor sana değil mi? Her gün gözlerinin gördüğünü, kulaklarının işittiğini, ellerinin tutuğunu, midenin, kalbinin, ciğerlerinin tıkır tıkır işlediğini, ayaklarının seni taşıdığını bilmek çok hoş değil mi?

Var olmanın, güzel bir ortama doğmanın, sağlığının, zamanının, ömrünün, kısacası elindeki her şeyin kıymetini ne kadar bilebildin? Ardında seni sitayişle yad ettirebilecek eserler bıraktın mı? Kendini bekaya doğru uzattın mı, ölümsüzleştirebildin mi?

Ömür kısa, yapılacak iş pek çok. Şimdiye kadar neler yapabildin?

“Eyvah! Aldandım. Ellerim bomboş kaldı. Müflisim.” Demek çözüm olacak mı, ya da seni kurtaracak mı?

O halde, her gece yatmadan önce, her sabah uyanınca, sor kendine;

“Kimsin sen?”