Bir Kadın Tanıdım/Öykü

• 4 Aralık 2011 Pazar 00:59:58

Bir kadın tanıdım. Konuştukça konuşmak istiyordu bazı durumları. Bazı şeyleri dile getirmeye can atıyordu. Anlatmak için karşıma geçiyordu ez cümle...

Her cümlesi pişmanlıkla sona eriyordu. Yaşadıklarına keşkeler asmaktan bıktığını, önüne çelme atanlara sövgüler yağdırıyordu benimle dertleşirken. Benimle sohbetteyken, kendini zor unutuyordu, başka diyarların başka kadını modunda duruyordu. Gözleri.. Gözleri deniz gibi dalgındı. Saçları ne siyah ne kumraldı. Kolları dicle ve fırat gibi hem birbirine muhtaç hem birbirine yabancıydı. Teni buğday taneleri gibi dağınıktı. Yanakları kırmızı mercimek rengiydi. Dudakları bu dünyada bulunmayan bir meyveyi andırıyordu. Boylu poslu görünse de, minicik bir kadın gibiydi hacmi ve kütlesi...

Bir kadın tanıdım. Derdi büyük, hayalleri küçüktü. Her geceme ayrı bir öykü sığdırıyordu. Aslında hırçın olmadığını, aslında erkeklerin canını yakmadığını, aslında dikenlerle kendini donatmadığını, aslında başka biri olduğunu izah etmek istiyordu. Bana aslında çok masum olduğunu, içinde pırıl pırıl gezegenler döndüğünü, gökyüzünde kanadı kırılmaz kuşlar uçtuğunu, aslında göründüğü gibi kalmadığını ispatlamak istiyordu her ağzını açtığında...

Bir kadın tanıdım. Şiir için hayata daha çok sarıldığını itiraf ediyordu. Şiirin gezdiği şehirlere gittiğini, şiirin saklandığı karanlıklara koştuğunu, şiirin yer aldığı kitapları okuduğunu, şiirin ele verdiği adamlarla arkadaşlık kurduğunu, şiirin kokusuyla ayakta durduğunu, şiirin gücüyle güçlendiğini belirtiyordu her seferinde...

Ne zaman yan yana gelsek o kadınla, dünya çoğalıyordu sanki. Sanki dile gelmeyenler fazlaydı. Sanki konuşulmayanlar boş bardağı tamamen doldurmuştu artık. Sanki kusmak haklı gerekçeydi artık. Sanki şimdiye dek eksik tamamlanmıştı (bu)günler. Sanki o kadının ifadeleriyle zenginleşiyordu çorak duygular...

Bir kadın tanıdım. Hikayesi upuzundu anlaşılan. Zamandan ya ayrı ya da daha hızlıydı adımları. Konuştukça susasım geliyordu. Konuştukça hayatın anlamsızlığına gidiyordu kalemim...

.................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
3 Aralık 2011,,,18.40
Çanakkale