severek :)
selamlarımla...

Yazı, düşündürücü bir yazıydı. Yazara, yazdığı yazının ne faydası olduğunu düşünürsek eğer, şöyle bir seçenek çıkar karşımıza. En azından benim karşıma çıkan bu, bir nevi rahatlamak diyelim. İçinden geçenleri kağıda döküp rahatlamak. iç dökme. Bazen doktorlara onlarca parayı verip rahatlama yolunu seçenlerimiz var. Kalem de aynı şeyi yapar bana göre. Yaşadıklarımızı, yaşamak istediklerimizi, ya da bizi üzen iç sıkıntılarımızı dökmek. Bir nevi terapi. Tabii, bunu da yapmak için biraz yetenek, Allah vergisi de olması lazım.

Değişik bir yazıydı, tebrik ederim. Saygılar.

Anlayana sivri sinek saz misali bir makale... ''Beni en çok, insan yazdığını neden yayınlar'' düşündürdü.. Bir an kaldım acaba ben neden yayınlama gereği duyuyordum? Kime ne faydası olur ki şiirlerimin ya da hissediğim duyguların kaleme alınışını nedendi...

çevabım olmayışına şaşırdım aslında. Belkide vardı derinlerde bir yerlerde bir cevabı ama dile uyaklanmadı bir türlü...

Benlik mi, beğenilmek mi? Birileri nasiplensin, hissesi olan alsın mı? Yoksa sadece paylaşmak mı?
Bana göre yazılanlar , insanların en mahrem yani dile çok da alınamayan duygularıdır... Kendine ya da başkaların dair;kırgınlıkları serzenişleri, istekleri,sevinçleri, sevgileri.. Günlük hayatın içinde her an hissedilirken, anlatılamayan ne varsa... Elbette gerçekten insanlar faydalansın diye de bir şeyler yazılır, öğrendiklerini paylaşır, kendi ile birlikte başkalarına tebliğ eder Bunu anlamak zor değil lakin iç aleminde yaşadıkları çok başka bir şey..

Kendi adıma söylemem gerekirse nedenini anlayamadım , sebep bulamadım belki buldum da söyleyemedim... Paylaşıyorum ve galiba paylaşmaya da Allah izin verirse devam edeceğim... Hayırlı olan neyse o nasip olsun inşallah...
Günün yazısını kutlarım... saygılarla..

Cahit selam...

Derin bir of çektim yazı bitince. Kederlendim. Neyim ben dedim kendi kendime? Kanatlarım yoktu benim. Aslında olmasını çok istedim şu kelimeler dünyasında. Ama sanırım tavuktan başka bir şey de değildim. Kümesinde mutlu mesut otururken ara sıra gıt gıtlayan ve hatta azcık yerden yüksekte tünerken inişlerde uçtuğunu sanan rahata alışmış bir tavuk... Resmen buydum.
Yazdıklarımı düşündüm de, kirlenmeye katkıda bulunuyordum belki de her ağzımdan çıkanı kaleme alarak. Neden sadece okumuyorum ki dedim neden?
Of yazı değil aynaydı sanki. Karşısına geçince kendimi görmeye çalıştım.

Bıyıklı amcaya seslenişlerinize misafir olup, şöyle kenara bir yere ilişmek sonra da nemalanmak derdindeyim.


Selamlarımla efendim.

Okumak/okumamak...

Okumamak en kolayıdır ve genelde bizim tercih ettiğimizdir. Okumaksa heves işidir, bir görev/vazife olarak bakıldığında zevk alınmaz. Ki insan zevk almadığı ne işi yaparsa yapsın verimli olamaz.

Yazmak; Varoluşu ispat etmektir, ben de varım demektir. Kişi yazıyorsa eğer, bunun altında mutlak ve mutlak “ben de varım, beni unutmayın, ben de değerliyim” vardır. Aslına bakarsak doğrudur da.

Yazdıktan sonra da... olup olmadığınızı, varlığınızın kanıtını ise okuyucular verir.

Ama senin dediğin gibi eleştirmen olmasa da olur denemez, eleştirmen olur. Lakin verimli olduğu müddetçe olur. Bir eseri eleştiren kişi kesinlikle o konuda yeterli bilgiye sahip olup, eleştirisi de yol gösterici mahiyette olmalıdır. Yani demek istediğim şu; Her ne olursa olsun eleştirmenin asıl amacı o eserin iyi yere gelmesi doğrultusunda kanaat bildirmektir. Sadece olmamış, beğenmedim, iyi değildi, vs. vs. gibi görüşler asla eleştiri değildir. Olmamış, beğenmedim, iyi değildi lerin yanına illa ki nasıl olacağı, nasıl beğenilebileceği, nasıl iyi olacağı da yazılmalıdır.

Niçeye selamlar...

"eleştiri"nin irdelendiği bu günlerde güne yakışan bir yazı olmuş ...İsabetli nokta atışları ile...