Umutlarımız Hazana Kaldı Yine...

• 3 Aralık 2011 Cumartesi 15:38:39

Böylesi bir başlıkla ne anlatılabilir diye düşünmeyin,her başlığın içini doldurabilecek bir konu vardır;tıpkı her tencereyi kapatan bir kapak olduğu gibi..Gerçekten ne anlatacağız burada..
İsterseniz kırılan ümitlerimizden,yıkılan hayallerimizden,son dakikaya kadar beklediğimiz gel çağrılarının cevapsız kalmasından bahsedelim. Hüzünlü gecelerimizden,kendimize dahi küstüğümüz ayazlı gecelerden bahsedelim..Ya da alnımızı süpüren lodostan kalan ılık bedenimizden bahsedelim.. Bahsedecek o kadar çok şey var ki..Yalnızlıklarımızı da buraya sıkıştırsak olmaz mı..ne olur buna olur deyin,yoksa kırılırım...

İnsanın umutlarının hazana kalması ne demek acaba...Belki de hiç bir istediğinin gerçekleşmemesi,gözlerinin hiç kurumaması,içerideyken daralması,dışarı çıktığında ise ışıktan ürkmesi demektir.O kadar fazla kırılan emellerimiz,tuzla buz olmuş hayallerimiz var ki neredeyse hayata küsme kertesine geldik. Sevenin kıymeti bilinmiyor,sevmeyenlerin karaktersizlikleri onları daha hoş gösteriyor. Yaşantının anlamı çoğumuz için sadece günleri doldurup çabucak bu dünyadan göçmek olmuş gözüküyor. Rahat değiliz,kesinlikle bir ruhsal buhran geçiriyoruz. Öylelerimiz var ki,acıdan mutluluğu yudumlayarak kendine gelmeye çalışıyor. Emin olun alkol kullanmaya gerek yok;zaten ortalık ayık sarhoşlarla dolu.. Artık yolda düz yürüyene rastlayamıyorsunuz,düşünmenin derinliğine öylesine kendini kaptırmışlar ki,neredeyse yolun ortasında yol alıyorlar. Bunu ayıplamayı ise yürekten ayıplıyorum.Zaten bu durum o kadar genişledi ki artık çarpışa çarpışa yürümeye başladığımızı düşünüyorum.

Yıpranmış hislerimiz öyle boyutlara ulaştı ki,donmuş buz parçaları gibi birilerinin gelip güneş misali bizi eritmesini bekliyoruz.Çarelere güvenmeye gelince;güvenmiyoruz;bunda da yanıldığımızı zannetmiyorum.Banka hesaplarınız dolgun değilse,kimseyi sevmeye de hakkınız yoktur. Bakmayın benim için insanlık önemli diyenlere;aslında onlar mütevazi olarak yalan söylüyorlar. Neden mi para önemli...yeterince paran yoksa onlar gibi giyinemez,aynı mekanda bulunamaz,utanarak yaşarsın...sürekli olarak yaşadığın eziklik duygun seni bitirir,özgüvenini yerle bir eder. Her zaman arka sıralarda oturur,gizlenmeye çalışırsın.

Okulda rehberlik salonuna çağrılman kesinlikle işledğin suçtan değildir;ya br palto vereceklerdir,ya da ailenin gelirini soracaklardır. O an beyninizden akan soğuk ter,kurşun olsa kafanızı patlatır. Bu eziklik duygusu ve birilerinin yardımlarıyla bir yerlere gelmek ölümden milyon kat daha çilelidir;saçlarınız genç yaşta ağarır.Hayattan bir tat alamaz,gizliden gizliye isyan edersiniz,kırgınsınızdır herkese, herşeye..

Bir şey yaptıklarından ya da sizi kırdıklarından değil.. Bu,içinizi yakan acılardan artık bıktığınız içindir. Sevilmeye,korunmaya öyle ihtiyaç duyarsınız ki;anlatılması imkan dahilinde bile değildir.Bakın gördünüz mü hazan konusunu anlatacaktık,konu umutsuzluklarımızın bizi yorduğu gerçeklere kadar dayandı.. olsun bu da belki faydalı olmuştur...
Hasan BİNBUĞA K.MARAŞ/ELBİSTAN 15:03 03/12/ 2011