Bugün Ben Öldüm

• 29 Aralık 2007 Cumartesi 21:54:25

Aşk masum bir düşü yıldırımsal hiperaktifliğidir. Ve ölmeyi tam anlamıyla başaran tek bireydir aşk.
Tamlamalaar dahilinde tanımlamalarla kayıtsızlığı özlediğim bir gecedeyim.İçimde üşüyen bir yer var. sanki tılsımı kaybolmuş çatlak bir zümrüt taşının yeşilinin soluşuyla irkiliyorum.
Ne acı! İnsan neler umut ediyor; ve umut etmişliğine ne kadar da çaresiz bağlanıyor. Bu gece aşk öldü içimde. Sonsuzda taş sektirmelerimin saçma olduğunu söyleyenler haklı belki de...belki de ben büyümeyi beceremeyen küçük bir kızım. Peki içimdeki kocaman üşüme niye?
Yeşilin laciverte döndüğü ender zamanlar vardır; o zamanlar ki yıldızlar serpip benliklerine eşlik ederler taş sektirmelerime.
Bugün ben öldüm aslında.ne koptuğunda tanelerini yitirdiğim inci kolyem ne de yerini unuttuğum kuru çiçekler...Evet, bugün ben öldüm. çaresizce teslim oldum kumsaldaki izsizliğime.
Dalgalar denizde bugün. Sanki korkunç bir masalın içinden çıkmış bugün tüm yeşiller. Bugün tüm masallar sonsuz, bugün hiçbir film üç harflik bir bitişi haketmiyor. bugün ben bittim, ben öldüm. daha önce hiç ölmediğim gibi hem de.İçimdeki üşüyen o kocaman ve beyaz yerle birlikte.
Oysa laciverti ben icat etmiştim. Kimsenin elini sürmediği ıssız gecelerde hareler boyamıştım dingin dalgalara. VE denizleri gelişlere boğmuştum gitmelere muhtaç...
buün hiç ölmediğim gibi ve ölmeyeceğim gibi öldüm ben. yılkıların pervasızlığıyla, sanki sokulgan kışın sıcağında, üşümelerimi paketlerken satırlarımda, çocukça bir umutla ne çok ağladım bugün.
Bugünün gecesindeyim ve bir ölüyüm. hiç demenin ve hiçsiz cümleler kurmanın bu kadar basit olduğunu bilseydim kucaklar diyarında kopardım annemin bağrından. Halbuki bugün ne kadar geç sevmeler için! İçimde patlayan bu hüzünle kaymak isterdim geçmişteki yeşillerime. Ben parlayan çoğul şahıs güneşi batışımı arz etmekteyim son kez. VE biliyorum ki hiç bir zaman bu geceki gibi ölmeyeceğim...