Sonsuzlukta kaybolmak buymus demek.yol alıpta bır yere varamamakmıs.Birseylerın dusuncesı ıcınde kendını o boslukta kaybetmekmıs.aslında dusundugum zaman her ınsan gıbı sende cıkamayacagını sanarsın,o koskocaman bosluktan.içine dustugun durumdan bırden kurtulmak ıstersın ama kurtulamazsın.hep bır mucıze olsada kurtulsam dersın ama basaramazsın.cunku;kendı sucundan yada baska seyden kurtulmak ıcın bır mucıze gerekmez.zaten o durumdayken senı hıc bırzaman mucızeler kurtarmaz.Ya gerceklerle kurtulursun yada onun yerıne yalanlarla...
Hayat bu ıste...Hep ınıslı cıkıslı hıc duz deıl.mutlu olmayı hakettın zaman bıle cok az olur.Kımı zaman gulmeyı bıle unutursun.pekı senın dısında baskaları...
yanı senden kotu durumda olanlar...onlarda ınsan deılmı?hep kotuyu ornek alıp mutlu olmayı denemedıkmı bu hayatta...ornegın;evıne para goturmek ıcın cok zor sartlarda calısan ınsanlar,pazarda hamallık yapanlar.kısın cok sogukta pazarcılık yapanlar,trende bısıler satıp para kazanmaya calısanlar,coplerden bıseyler ayıklayıp onalrı satmaya calısıp ekmek parası cıkarmak ısteyenler ve bunun gıbı sonsuz ornekler...Onlar ınsan deılmı ?onlarında eslerı cocukları,sevdıklerı yokmu?onlarda mutlu olmak ıstemezlermı?
işte hayatın acımasızlıgı ve bızım sonsuzlukta kaybolmamız.her ınsan bırkerede olsa bu sonsuzlukta kayboluyo.İNSANLAR GERCEKTEN GULMEYI UNUTTU HERALDE....
GERCEKTEN MUCIZELERE İHTIYACIMIZ VAR SANIRIM....