ESKİDEN

• 29 Aralık 2007 Cumartesi 15:10:39

Eskiden sessizlik tercihimdi.Susmanın bir erdem olduğuna inanırdım.Hala bir erdem olduğunu düşünüyorum ama gerektiği zaman gerektiği yerde.Ben hep sustum.Kelimelerimi hep kendime sakladım.Şimdi düşünüyorum da eğer zamanında gereken kişilere gereken cevapları verseydim belki şimdi aslında beni incitmek niyetinde olmayan insanlara karşı sert tutumlar içine girmeyecektim.Şimdi herkese karşı bir savunma içindeyim.Bana söylenen her söze söylenme niyetine bakmadan anında karşılık veriyorum ve korkarım hiç hak etmediği halde insanları kırıyorum.

Beni bu hale getiren insanları düşünüyorum sonra bu insanlar yüzünden gereksiz yere kırdığım insanlara bakıyorum.Zamanında susup kendi içimde sakladığım kelimeler, şimdi gereksiz kişilere karşı gereksiz yerlerde dudaklarımdan dökülüveriyor.Söylediklerimden sonra yaşamış olduğum pişmanlıklar gece olup ta yatağıma yattığımda bir başka yüreğimi eziyor.Gecenin karanlığı ve sessizliği beni düşüncelerime karşı çok savunmasız bırakıyor.Geceleri uyuyamıyorum.Haksız yere kırdığım bir insandan özür dilemek için kendime söz veriyorum.Bu sözü yerine getirmek için yanına gittiğim zaman bir başka olay beni sinirlendiriyor.Dilenmesi gereken özür dudaklarımda donup kalıyor.Beni üzen bir olayı daha da kötü bir duruma sokup o kişinin yanından uzaklaşıyorum.Sonrasında ise geceler ve yine içinden çıkamadığım bir kısır döngü.

Eskiden sadece bana söylenen kelimelere bakardım şimdi ise aslında belki masum olan ama yaşadıklarımdan dolayı suçlu olmaya mahkum olan kelimelerin altında yatanlara bakıyorum.Şimdi duvarlarım var.Hayal kırıklıklarım olmadan önce yoktu.

Eskiden insanlardan kaçmazdım.Şimdi onların ne kadar acımasız olduğunu biliyorum.Kendi menfaatleri söz konusu olduğu zaman dostum deyip kalbini açtığın kişinin bile ne kadar ustaca seni kullandığını fark ettiğinde yalnızlık senin tercihin oluyor.Çünkü tanıdığın her insanın senin yeni bir hayal kırıklığın olma ihtimali yüksek.

Ama şunu da biliyorum: her insan birbirine benzemez.Tanıdığım birkaç kişi yüzünden sonradan tanıdığım kişileri kırdım.Bunun telafisi mümkün değil.Belki özür dileyebilsem.Ama bunu da bir türlü beceremiyorum.O niyetle gittiğim de hep başka şeyler oluyor.

İnsanların bana karşı açık sözlü olmasını istiyorum.İmalardan hoşlanmıyorum.Söylenmek istenenin beni kırmamak için yumuşacık bir kılıf içinde sunulmasını istemiyorum.Yoruldum artık kelimelerin başka anlam taşımalarından, onları çözmekten.Benimle ilgili sıkıntısı olan birinin bunu bana dosdoğruca söylemesini istiyorum.Daha doğrusu nezaketi değil açık sözlülüğü tercih ediyorum.Bu ikisi keşke bir araya gelebilse.O zaman benim ikisi arasında bir tercihim olmazdı.Ama bu ikisini benim için deneyen olmadı.

Zaman her şeyin ilacıdır.Ama insanlığın yeni hastalığı güvensizlik için ki bu bence günden güne ilerleyen bir hastalık bunun ilacı zaman değil.Bu hastalık hayatı tanıyan ve bu çarkın içine düşen herkese bulaşıyor.Temennim haksız yere kimseyi kırmamak