- Koridorun sonunda soldaki oda, dedi hemşire.
Elime tutuşturduğu biberonla on altı yaşında vakitsiz bir anneyim. Koridorda ilerlerken, duvardan bir kadın başını uzattı. Sarsıldım iki omuz arası, süt dalgalandı.
Sus, diye işaret ediyor.
- Niye ?
Cevap vermedi, hâlâ sus diyor. İri gözleri gözbebeğime değiyor, söküp alacaktı, bırakmadım.
Bir küçük yatak, eğreti bir etajer, sessiz bir bebek.
Anne taklidiyle biberonu ağzına götürüyorum, etajer gibi eğreti şevkatimle gülümseyerek. Bakmıyor zaten o da bana hiç. Gözleri mütemadiyen odada dolaşıyor, bir tek benim gözbebeğim hariç. Buruluyorum, bu tavrına. Belli oda kırılmış bir şeye, emdikçe sütü, karartıyor odayı akşam olmaksızın. Aydınlık ile birlikte; bisikleti, kaydırağı, salıncağı, futbol topunu bir bir emiyor. Karanlık açıldıkça açılıyor.
-Beni bırak diyip, çıkıyorum. Son ışık hüzmesi odanın karanlığında eriyor.
Aynı kadın duvardan başını yine uzattı, sus diyor ısrarla.
Susmuyorum. Bağırıyorum !
- Oda karanlık..
- Görüyorum..
- Oda karanlık..
- Gülmüyor !
Soruyorum, beyaz gömleklilere.
- Neden ? Kimse cevap vermiyor. Aydınlık oyunu oynuyorlar hep birlikte karanlığın içinde.
Herkesi susturmuş !

İsra Doğan
24.KapKaranlık.2011

Aylarca hastahanede yatan bebeğin kör kaldığını fark etmeyenlere ! Yada sorumluluk almamak için fark etmemiş gibi yapanlara !