Karanlıklar

• 25 Kasım 2011 Cuma 09:36:50

Küçükken korkar ağlardım,ışıkları kapatmayın derdim. Yanılmışım şimdi tek dostum karanlıklar. Bir tek beni anlayan sessiz, ıssız karanlıklar geceler.

Bağırsam, küfür etsem şimdi artık hiç kızmıyorum tek dostum gecelermiş şişem, ben, karanlık geceler... Parkta yalnızım. İnsanları görmek istemiyorum.

Gündüzler bana düşman yalnızlığımı çaresizliğimi yüzüme vuruyor, çok acı çekiyorum, ağlıyorum. Gündüzün herkes görüyor sığınacak yer arıyorum insanım ama onlar gibi davranamıyorum.

İtilmişim, kakılmışım, boşluktayım. Gündüzlerin karanlık olmasını isterim. Tek arkadaşım, sırdaşım, yoldaşım şişem... Çınar ağacım kahrımı paylaşıyorlar ne desem evet der gibi destekliyorlar, aynı dili konuşuyoruz. Acıma ortak oluyorlar, beni yalnız bırakmıyorlar.

Hissediyorum, duyuyorum, tadıyorum, görüyorum. Bende insanım ama kimse beni anlamıyor. Ben yalnızım. Diğer insanlar dilimden anlamıyor. Gündüzlerinde karanlık olmasını isterdim çünkü kabahatimi eksikliğimi, çaresizliğimi yüzüme vurmuyor da ondan.