yazıyı yazdıran karakteri dinlemek isterim.

Karakter açık bir şekilde var belli ki.

Saygılar.

YAZIYI OKURKEN GÖZLERİNİZİN ÇABUKCAK ALT SIRAYA İNMESİNİ ARZULUYORSUNUZ..SİZİ KUTLUYORUM DOST.SAYGILARIMLA..

Zihnimizin imbiklerinden bir kaç kez duygu varyasyonlarımızla satırlara inen imgeleri mantık arkadaşlığı ile ipe düzeriz kalem el verdiğince...Sonra diğer duyu organlarımızın da olduğunu hatırlar, perspektif bakış açısını duygulara adapte ederek kimi zaman yerine oturmadığını düşündüğümüz fikir kırıntılarına eşlik eden sözcüklerden koparırız...Usta terzinin tiitizliği ile dizeleri ölçer biçeriz...Eserimiz tamamlanmıştır...mantığımızın nazlı ve kendini beğenmiş okeyini aldıktan sonra vitrine asma zamanı gelmiştir gerdanlığı...Lakin tüm ihtişamı ile uzaktan izlediğimiz incilerin bir zaman sonra farketmeden mantık ibrişimlerimize yanlış dizildiğini bir suflör kulağımıza fısıldar...Tatlı bir ikilem içinde acabalarla kavga eder yüreğimiz...Neticede eser tamamdır en nadidesinden....
Sonra onlarca gerdanlık arasından yeni bir kolye yapmak usumuzun mantık ağına takılır...Seçilmişlerden seçmek, bağrımıza bastığımız biricik ciğerparelerimiz arasında ironik bir tercih yapmaktır aslında...

Neticede mantk duyguları ikna eder küçücük öpücüklerle....Yeni bir selleksiyon yapılmıştır artık beyinimizin çiplerinde...

Böylesi bir çalışmayı paylaşmak şanstı doğrusu...tebrik ve saygılarım yüreğiniz için....

Entellektüel-41 tarafından 11/26/2011 1:19:32 PM zamanında düzenlenmiştir.

Bir nefeste duyguların zincirlerine kapılıp giden benliğim,

Harika bir kalemin ustalığına tebriklerimi sundu yüreğim...

Sevgimdesin,

cok guzeldi....
yuregıne saglık...
sevgili mehtap.....
fikir paylasımlarınıza imrendim...
sevgili sair arkadaslar...
daim olun..
hayatımızın icinde...
sevgilerimi gonderiyorum...

çok sürükleyici bir solukta okunuyor... tebrikler kutluyorum sizi

Ve dingin bir sessizlik … Anne şefkatinin o kutsal rüzgârına sığınış…


Annem!... Sesim gelmiyor değil mi taa oralara... Yoksa yazmana sinen mehtabının kokusunu mu çaldı kilometreler... Yoksa sizin oralarda da mı var ikilem cennetinde paslı anahtarları olanlar... Annem! Sizin ora bizim ora deyince başlamaz mı vedanın çelikten acısı... Annem! Sesime kaderinin sesini yamayan kadın... Kirpiklerim yüreğimin duvarlarında eziliyor eziliyor... Nerdesin...


Kirpiklerimden hayallerim taşınıyor anne... Karıncalarım inthar ediyor incir ağacına sakladığım umutlarımın kıyılarında... Körpe tebessümlerimin kanına giriyor hüznün delikanlı duruşu annem! Soluğum pul pul dökülüyor toprağa... Karıncalarımın ayak izlerini kapatıyor rüzgâr... "Kapatma ben o izlerin çukurunda büyüyordum" desem de duyan olmuyor ... Olmuyor anne...


Ve boşluğun tavan arasında göğünü arayan cümlelere sükûn desteği...
..........................................................................................................................

Siyah Mavi umudun türküsüydü
ama siyahı mavileştirende vardı Fecr-i vakte gülümseyen Mehtap ta

Saygılar güzel yürekli insan

Yazıyla şiirin buluşması gibi olmuş..tahminim o ki başta her ikisi de kıskanacak bu yeni formatı fakat bu yeni halin sancıları yeni güzellikleri getireceği sezgisiyle merak ve ilgiyle okunmayı bekleyecek..takip ediyoruz efendim.

Tebrik ve selamlar..

yazılarından çok şeyler öğreniyoruz can .....saygılar

Bazen bir kelime kaderin olur, bazen de bir kelimeyi ararsın...ararsın, ama bulamazsın; yazamazsın. ''..ve boşluğun tavan arasında göğünü arayan cümlelere sükûn desteği...'' çocukluktan kalma bir fotoğraf gibi, insanın zihninde bir düş yıkamaya başlar. Düş, kelimenin dünyadan aldığı öç gibidir. Düşlemekle başlar yazmak ve aynı yerden devam eder gündoğumu. Aslında her satır, bir farklı günün izdüşümüdür. Uyuruz, çoğunu unuturuz.

Cehennimin soğukluğunda, terli bir şafak boşalır mavi saçlarından meleklerin. Sonra sorgulamaya başlar cesaretini, kendi kendine insan.

Herkesin bir çığlığı var...Kimi nefesini havadan toplayıp, saatlerce didinsede huzurla dökemez içini. Kimi de bir anda, yok olup gitmenin, ölümü tatmanın her gün farklı versiyonunu ön cebine koyup, yaşamaya devam eder.

Satırların en güzel yanıda budur belki de! Kimse madalya vermez, ama ruhun tutunduğu bir dal olur alfabe. Kanına girilmemiş umutları düşler, bilinmezliğin gamzeleri ortaya çıkar da, ölüm özlenir; Cennet kokar noktalar sonrası nefesler; her nerede olursa olsun...!

Sonra yazarı bir coğrafya atlasında parmakla gösterilen ülke oluverir. Her harf şehridir, her hece bölgesi. Dünyanın oyundan başka bir şey olmadığını anlayan hafifliği, zincirin kıytırık zorlamalarına karşı yazarı kuvvetlendirir. Yazar ülke ülke bağırır...

Bacon, yazmanın insanı olgunlaştırdığını söyler. İncecik bir buz tabakası gibidir aslında bu çığlıklar. Kırılganlığından zarar görecek yine kendisidir, yazarıdır. Olgunlaşmak için, yazar da yazar... Bilir, belki dünya değişmeyecek; muhtaçlar imkana kavuşmayacak, savaşların çıkmasına dur diyemeyecek; ama, ama... Ama kendini olgunlaştıracak. Albert, Brice Parain'in kendi kitabı ve de kişiliğiyle ilgili yorumu beğenmeyecek belki. 22 yaşında bir insan ne kadar yazabilir ki; dünyayı ne kadar anlayabilir ki diyecek! Belki de Brice'in dediğini Albert Camus'un kendisi bile anlamadan gitti. Anlar gibi yapıyordu, ama anlamadı. Olgunlaşmanın ters yüzüne gençliğin gerçeğinden baktı; aslında her insan yaşlandıkça gençleşiyordu..-tecrübeyle sabit!- dedi Dante. Dante; 'Koş..' dedi. Yaşın kaç olursa olsun, 'devam et' dedi. Sonra başka biri: 'Tek bir şey varsa, ikincisi yoktur!' dedi. Haklıydı. İnsan özellikle yazarken bunu anladı. Okudu, belki de okumadan yazdı; ama en büyük hikayede; yüreğine zihninden düşen, veyahut zihnine yüreğinden düşen benekler oldu. Belki anlamadı çoğu, ama her haklı çığlık, her susmayı öpen ve de seven yakarış; olgunlaşmanın bağrından yavaş yavaş 'kemal' hırkasını çıkardı. Ona sarılan, uyudu.

Naif kırlangıç kanatlarında, yazarlar olgunlaşmanın mahiyetine varmak istedi. Bir yandan biri daha yazdı, biri daha tüketti alfabeyi. Kimi popüler gündemde yer etmek adına, sadece yazdı. Kimi yazarken aldandı; kimi de yazarken kazandı.

Biri daha kanatlandı beyazlığına. Biri daha: '..Sonra yelkenlerini suya indiren dudaklarındaki özlem çatlağını monoloğunun bağrına yaslayan bir ses doğuruyordu özleyen yanım…' dedi.

Belki hiçbir şey bitmemişti, ya da başlamamıştı. Ama hayat devam ediyordu.


Dünyanın bozulduğunu şuradan anlayacaksın demişti Deli Yusuf: 'İnsanın kötüsü beylik sürer, cevherin değerlisi çöplükte sürer..' Yazılanlar inşallaah güzel bir dünyanın her biri tarafında sürer.

Görgüsüz göz, yüreğe gam değdirir. Gamla düşmüşüm, ayağıma sürülen isyan salkımında. Çelebiler gözümüzün üstünde, hikmetten sual olunmaz; Hak bize bahtiyarlık versin.

Laf-u beyhude, kıyl-u kal eylenir erbablar ardınca. Ak gövdesini kızıl kana bağlayan küstahlık ırak olsun çığlıklardan.

Çok laf, çok da boş laf getirir demiş atalar... Susma vakti..



Dinozorun gözlüğü yer düşüp kırıldı. Evet, nerede kalmıştık?

Hürmetle...

Serçe parmak benim... :(

Valla karışmam...

MEhtap ne güzel olmuşi Aysu ne iyi etmişsin...

bu nasıl bir şey biliyor musun

sağa dönüyorsun beyninde karıncalanma

sola dönüyorsun derinden ağrılar

sırt üsttü yatıyorsun karanlık çöküyor üstüne

ne yana dönsen ağrılı yağmurlarla çoğalıyorsun -çoğalıyorsun ve aniden dökülüyorsun anne koynuna,sonrası sessizlik ,ya kabuk bağlarsın zaman ilaçtır sana,ya da kabuk bağlayan yerlerin devam eder kanamaya..

.

ben teşekkür ederim çoğalıyoruz ,öğreniyoruz beraberce

sevgiler

BEN ÇOK BEĞENDİM İYİKİ LACİVERTİĞNEDENLİK SÖYLEMİŞ HARİKASIN SEVGİLİ MEHTAP EN İÇTEN SEVGİLERİMLE

kayboldum okurken güzel insan...


tebrikler hemde çokça, sevgimle...