BEN AĞLARIM.
Neden ağlıyorsun Ağaç!..
Sevdasını Alıp götüren bir geminin gidişine el sallayan bir sevgili gibi,yapraklarının ardından.Tane tane sarı sarı.Sanki bu ilk vedan,sanki hiç yaşamadın hazan ayrılıklarını.Mevsimlik ayrılmalar bunlar.Sus Susta yaşama dair umutlarımı gömme kara mezarlara.Acı poyrazlar estirme garip yüreğime.Sanki.Dönmeyecek geri dallarında hasret çektiğin.BAhar değmeyecekmi dallarına sanki,körpe körpe yeşermeyecekmi sevdiğin dallarında.
Ya ben...
Ya ben ne yaparım.
Son gemiydi bu uğurladığım.Son güle güleydi.El sallarken ardından cocuklar gibi ağladığım.Geminin dalgalarındaki sırıtmalara takıp yırttığım son yürekti içimda kan ağlayan.
Ne geri dönecek sevdam var artık.Ne de karanlıklarda ışığım alan yıldız yıldız bir çift göz.Ne hasret ateşi dinecek gönül ocaklarımda,nede umutlar umut olacak yarınlarıma.
BEn akşamları soframda sönük yanan mum ışıklarına dökeceğim içimi zindana dönmüş odamda.Geceleri kabuslar kol gezecek uykularımda.sabahlar gecelerin ardında tutuklanacaklar.saksımdaki adını sevda koduğumuz çiçeğimiz boynu bükük olacak hep.
Dalgalar dağlara ulaşacak.Yitecek bu köhne sahil,bu liman.
Batacak bu uğurladığım son gemi.Gömülecek pembe umutlarım,düşlerim ,yarınlarım.
Gönül toprağımda hüzün çiçekleri açacaklar kap kara.Kıyamet kopacak dünyamda.
Sus.
Sus neolur.Umutlarım can çekişmelerde.Gömme kara mezarlara.
Sus yeter artık ağlama karşımda.Dönecek savdana.
Ağlamak bana yakışır.Yüreğimde ağlaşır gözyaşlarımla.Ben ağlarım hep.ağlayacağım
Dönmeyecek sevdama!..
Yitirdiğim yarınlarıma!..
Mahvolan hayatıma!....
Hakan BULUT