İnsan hayatında kazanılması gereken en değerli servet insan sevgisidir.İnsanı sevmek ve insan tarafından sevilmektir.
Tarihler boyunca bu sevgiyi kendine gaye edinen bir meslek vardır,ham maddesi insan olan bir sanatkar gibi olması gereken Öğretmenlik.İnsanı yüce gayesine ulaştıracak olan öğretmen aynı zamanda o hazzı duyduğu an görevini yerine getirdiği için mutluluk denizinde emin kulaçlarla yoluna devam eder.
Öğretmen hangi yaşta olursa olsun heyecanını diri tutmalı ve en doruktaki hedefe yorulmadan ilerlemelidir ki,ektiği tohumlar boy versin sonuçta önce kendisiyle sonrada,yetiştirdiği insanlarla gurur duymalıdır.
Öğretmenin tarifi yapılabilmiş midir acaba hiç bir toplumda?Hayır o tarifi mümkün olmayan bir iştir.Bunu onurlu bir şekilde bu kutsal mesleği icra ettiğim yıllardaki bir anımla belirtmek isterim.
Genç bir öğretmendim,ilçenin tek lisesi olan okulda görev yapmaktayken;İlk göz ağrımız kızımız dünyaya gelmişti,dünyamıza yeni bir ay doğmuştu sanki.Birkaç gün sonra,ani bir rahtsızlık geçirmiş ve ambulansla üniversite hastanesine götürülmüşüm.Tek başımayım çünkü yeni doğan bebeğimiz var eşim gelememişti.Yoğun bakımda tedavilerim yapılıyor,sabah gün ağarınca kendime geliyorum.Gözlerimi yavaşça açmaya gayret ediyorum,hayal meyal bir melek beliriyor gözlerimin önünde,beyaz üniforması üstünde, dünyalar güzeli genç bir doktor,elinde beyaz mendili,alnımdaki terleri siliyor,öbür eli elimde.Uyandığımı görünce sevinçle’’Şükürler olsun hocam uyandınız’’diyerek sarılıp yüzümü öpmeye ve bana can vermeye gayret ediyordu.Bense bardaktan boşanırcasına yağmur olmuş akıyordum.
O dünyalar güzeli doktor kimmiydi?Evet ektiğim tohumlar meyvesini vermiş,o can, canımı kurtarmıştı.O benim öğrencimdi.Bundan daha büyük bir mutluluk olabilir mi acaba.
İşte öğretmenlik budur sevgili dostlar.


............AHMET MORAN