Adam üzgündü. Sesi yitik. Parçalara ayrılmıştı. Kızı, karısı ve sevdiği kadın arasında. Oysa biliyordu nerede kalması gerektiğini. Yaşının gençliği kalbine vurmuştu da yinede beceriksizce sevmeyi denemişti. Beceremese de sevmişti. Biliyordu kadın da bunu. Gideceğini iyi biliyordu. Biteceğini… Göz yumdu… sustu. Bekledi. Biteceği anı sabırsızlıkla bekledi. Adam gitmek zorunda olmasından ötürü kadını suçlamak istemişti. Tüm kabahatleri üzerinden atmak için bunu yapması gerekiyordu. Başını dikti, o güzel burnu havaya kaldırdı ve;



-“Yüzüne baktığımda tüm anlamlar ayaklanmıştı. Harflerim yetmiyordu yazmaya.Alfabede eksik bir şeyler vardı sadece ben mi varamamıştım ayrımına. Oysa anlamalıydın beni. Benim senin için göze alabildiklerimdi sevgim. Sense dünyandan vazgeçemedin ” dedi kadına.”



Kadın önce sustu, sonrası derin bir nefes çekti sigara ile kararmış ciğerlerine. Elleri titriyordu. Soluksuzdu sanki de, nedense yaşıyordu bir şekilde. Ses verdi adama:



- “Senin göze alamadıklarındı eksik olan cesaretsizliğinde soluksuz kalışım... Kim bilir belki de (seviyorum) diyen dilinin ısırığıydı yokluğun. Dudaklarımı uçuklatan yalanlarındı..”

Adam kabul etmedi yalan olduğunu. Hıçkıra hıçkıra güldü. Teninden terinin kokusu geldi kadının burnuna. Son kez içine çekti o ter kokusunu. Duyumsadığı en güzel kokuydu bu.. Son kez adamın kollarına sarıldı … tek koluna .. Hep bunu yapardı kadın. Adamında en sevdiği şeydi kadını bu hareketi. Tek koluna sıkı sıkıya sarılan başkaca bir kadın görmemişti daha evvel. Ve görmeyeceğini de iyi biliyordu. Kadın “bitmedi” demesini bekledi adamın. Adamsa “gitmiyorum” demesini bekledi kadının..



Sonra ters istikamete döndü yollar İkisi de birden “Ahh bir kere daha söyleseydi o yalanı” diye düşündüler.. Oysa” AşK” Yitirilmişti adressizliklerde…



(Adam evinde, kadın odasında… Tek hücreden ibaret yaşıyordu şimdilerde…)

Burçak Durak

_____

Hiç Bu Kadar Sus(a)mamıştım Sana adlı kitabımdan...