PARANOYA

• 20 Kasım 2011 Pazar 11:59:40

Şafak ile kahve çekirdeğinin seviştiği bir pazartesi sabahı; tamda kızarmış ekmek kokusunu içime çektiğim ve bir bardak sütle ıslattığım taze buğdayımı köpeğim Epiküros’a verdiğim gün.

Uyku mahmurluğunun gölgesinde pişerken eriyen ben ve kıvamım tutunca şekillenen haysiyetim artık arı durumda… kimonona saygı gösterdim hep bunu da unutma…

RİCA

Beyza’nın kadınlarını gördüm rüyamda. Hepsi çıplaktı, ruhen ve bedenen ortada kalmış halleri yürek burkan cinstendi. Biri tost makinesinde tost yaparken öbürü kahvaltı sofrasını hazırlamaktaydı ama ikisinin de edep yerlerinde karpuz kabuğundan kaputlar vardı. Kanatları da vardı. Sarı kanatlar; ortası fil şekilli sinek kanatlar. Rahatsız etti beni bu durumsal karmaşalar. Gel zaman git zaman sonra beynimde adeta şimendifer çuf çufu hatta ve hatta istimbot sireni gibi vızıldadılar. Sinirlendim kadınlara…

GELİCEKMİSİN…

Ha yok gelmeyecek gibi olursan gider alırım bakkaldan çift sarılı köy yumurtası tadında senden bir düzine. Ama yok gelirim dersen iki şişe fransız şarabıyla gel. Bordeaux şarabı olsun ama, özellikle dikkat et buna, içemem her mayayı, atamam mideme. ÖDÜL; Sana boeuf bourgogne yaparım parmak ısırtan cinsinden. Hatırlar mısın geçen kış yapmıştım da Çamlıca tepesinde karlar altında yemiştik, sefer tasına koyup. Bu sefer de şarabın kalanını sevişirken içeriz loş ışıkta,

BİLİRSİN.

Öteki gelişinde Yılmaz ağabeyi de getir. Gravyer peyniri ayırdım ona geçen ki alışverişten kalan. Ama hususi ona. Nasıl da sever bilirim devrimi anlatırken çakıldatmayı ağzını. Kaç sabah işe geç kaldım hastalıklı beynimde o ses… Saçlarına briantin sürsün, ama limon kokulu olanından. Tavlada yenmesi daha bir hoş oluyor o zaman…

SİNİRLENİR Mİ?

Konuştum… belki bir orta yol buluruz da anlaşırız. Ne de olsa medeni yaratıklarız. O beni, ben onu anlarız. Eh yabancı da sayılmaz en nihayetinde. Ama yok anlaşamadık bu sefer… misafirlerim çok bu ara kusura bakmasınlar

OLURMU…

Anlamadığım konuların başında geliyor aslında bu saçma durum. BİLEMEDİM Sen varken mi yoktular, sen gitmişken mi vardılar, gelmemişken mi gittiler hiç bilemedim. Ama cidden vardılar. Kimse inanmadı bana. Hep böle yapıyor bu insanlık.

GÜVENSİZ.

Anımsarım; geçen sene de torpido gözümde hamsi bulduğumu söylemiştim de 1 hafta baktılar yüzüme alık alık, sanki sorun bendeymiş gibi.

OF.
Annemin her yıl yaptığı yaptığı portakal reçeli ritüelleri tadında dudakların olsa keşke. Sıkıldım fıstık ezmesinden, fıstık ezmesinin benden usul usul kaçışmasından . Tereyağı ve süt, sürdüm kalbime…

YUMUŞARMI Kİ.

Ayrılmazdık belki o zaman… düşünüyorum da aslında ne zaman yok oldun da, ne zaman gittin de, ne zaman geldin… var mıydın ki ? Hoş bunları da hatırlamıyorum ya neyse.

Paranoya; kapı çaldı bizimkiler dizisinin müziği tonunda. Memnun kaygısız gibi açtım bende zaten kapıyı. O an farklı bir an… kundera tadında bir an. Velet; 8-9 yaşında ya var ya yok. Sümüklü , potinleri gıcır, kafasında kırmızı bir kulluk var, saçları alaburus kesilmiş, anlaşılıyor, belli ki buralardan değil. Olsa tanırdım zaten bizim buraların origamik kafatasına sahip değil. Kağıt tutuşturdu elime, gitti. Kaldım kapıda öylece ardından bakarken. Anı bozan yabancı korku filmlerindeki öttürgeçli çaydanlıktı. Geçen Salı almıştım saman pazarından. Hani sesiyle irkiltenlerden varya hani tam dalmışken öter, onlardan işte.

Öttü. İrkildim. Banyoda buldum kendimi. Burnumda o pazartesi kızarmış ekmeği kokusu yine. Ama sütlü buğdayı yemiş bizim oğlan.

O YOKTU.

Kapı-banyo arası arası kayıp. Amnestik yaşam kaygısı doldu ciğerlerime havadan. Aynaya baktım. Çok ani kestim bileğimi babamdan kalan eski tip kasaturayla. Sarı,mavi,kırmızı daha sayamadığım binlerce kelebek vardı her yerde. neşeli sesler çıkarıyorlardı sanki. Fısıldaşmalar duydum kelebeklerden, manyakça yakarışlar içinde olanları da vardı ama yinede mutluydular, mutlu ettiler beni yokluğumda Aratmadılar benden bir tane daha. Ne de asil hayvanlarmış bu kelebekler… Giderken anlamak zorunda mıyım hep.

Kağıt düştü elimden. Son bir göz ucuyla baktım kelebeklerin arasından kağıda.

‘ O HİÇ YOKTU Kİ…’