27’ li yaşların depresyonunu yaşamakta zorlanırken;

Ne yapmak istediğini bilmeyen biri olmaktan oldukça rahatsız olduğum günler oldu.Fikirler, düşünceler, yönlendirmeler bu üçlem arasında gidip gelmekten yorulmuştum.Artık geceleri rahat uyuyamıyordum.Hayal kurmanın ne demek olduğunu bilmeyen bir insanken hayaller içinde boğulduğumu farkettim.Birgün işveren oluyordum, birgün taxi şoförü, birgün aşçı;

Bu hayat eğlenceli gelmeye başlamıştı bana.İlk günlerde işe gitmek için durağa doğru ilerlerken hayal kurmaya başlamış ve öyle kaptırmıştım ki kendimi duraktan oldukça uzaklaştığımı farkettim.İşyerime daha yakındım ve hayallerim eşliğinde işe gitmek eğlenceli geldi.Sonra işe yürüyerek gitmeye karar verdim, iş çıkışıda evimede yürüyordum.O gün yarım kalan hayalime sonraki gün devam ediyordum.Maaşımı alır almaz hepsini hayallerime yatırıyor, hayallerim için USD alıyordum.Hayallerime para biriktirmek daha kolay gelmişti bana.Hem zaman daha çabuk ilerliyor, hem param birikiyordu.Kendi halinde hayalleri olan mutlu bir insamdım artık.Rutin şeyleri seviyordum her gece aynı saatte yatıyor, sabahları aynı saatte uyanıyor ve aynı saatte evden çıkıyordum.Hayallerim beni bekliyordu çünkü; belki birgün önceden yarım kalan, belki daha oluşmamış ayrı ayrı yaratıcılıklardı hepsi.Heyecanlandırıyordu beni ne garip değil mi? sabırsızlanıyordum, özlüyordum ve onları çok seviyordum.Mutluluğu hayallerimde bulmanın şaşkınlığı vardı üzerimde,hayallerimle kocaman bir kalabalıktım artık.



Halim YILMAZ