"Aleyküm Selam"

• 18 Kasım 2011 Cuma 00:12:31

"Aleyküm Selam"

“Aranızda selamı yayınız.” Hadis

Çiseli bir öğlen vaktiydi. Elimdeki şemsiyeyi açma gereği duymadan dolmuşa kadar yürüdüm. Çok beklemeyeceğimizi umarak en arkadaki koltuğa yerleştim.

Hemen iki koltuk ilerimde 3-4 yaşlarında bir oğlan çocuğu ve annesi oturuyordu. Aslında çocuğu oturmuyor, olduğu yerde zıp- zıp- zıplarken bir yandan da annesine bağıra bağıra bir şeyler anlatıyordu. O sırada kaptan yarı yarıya dolu olan minibüsü çalıştırdı. Hareket ettiğimizde çocuk annesine “Parayı ben vericem” diye tutturdu. Anne gayet sakin “Tamam ver, ama sakın düşme” dedi. Ben ve birkaç yolcu daha bu ana- oğul tablosuna yan gözle ister istemez şahit oluyorduk. Çocuk düşer- müşerse diye en yakınından en uzağımıza biz kahraman teyzeler, amcalar hemen onu tutmaya hazırdık. Neyse ki öyle bir şey olmadı.

Hareket halindeki arabada çocuk arka sıradan ön sıraya doğru koşarak şoföre parayı verdi ve tekrar koşarak sağ ve esen annesinin yanına döndü. “Bak anne parayı verdim. Hem de düşmedim” dedi. Sonra büyük bir iş başarmış olmanın verdiği mutlulukla annesi ile bağıra çağıra konuşmasına devam etti. Az ilerdeki durakta indiklerinde içerde garip bir sessizlik oldu. Tiyatro perdesi aniden kapanmış ve oyun bitivermişti sanki. Başlarken de biterken de bizim bir tercih hakkımız olmadan üstelik. Başka bir sahnenin perdelerinin açılmak üzere olduğunu da bilemezdik tabii ki.

Ve ikinci perde!

Önümde oturan koltuktaki kırmızı deri ceketli bayanın telefonu çaldı “Acem kızı” müziği ile o sırada. Sanki arabada ondan ve telefonun öteki ucundaki zattan başka kimsecikler yokmuş gibi gayet neşeli bir sohbet başladı aralarında.

Ben de neden dolmuşa binmeden önce ücreti ödemediysem diye kendi kendime kızarak kırmızı ceketli bayanın neşeli sohbetine pür dikkat kesilmiş hemen yanında oturan bey efendiye “Bir kişi verir misiniz” diye bir buçuk lirayı uzatarak rahatını kaçırmak zorunda kaldım. Adam parayı aldı bir ileride oturan yolcuya uzattı; Ve güzel güzel dinlemeye devam etti. Tabii ki biz de.

Durakta orta yaşlı iki adam el kaldırdı. Şemsiyelerinden sular aka aka bindiler dolmuşa. Arkalı önlü boş olan koltuklara otururlarken biri diğerine “Bende bozukluk var, ben veririm” diyerek dolmuş paralarını şoföre uzattı. Sonra da öndeki adam arka koltuktaki arkadaşına doğru dönerek yüz yüze bir sohbete başladılar . Belli ki devlet dairesinde pürüzlü bir işleri var. Kafalarındaki karışıklığı daha da karıştırarak her şeyi içinden çıkılmaz bir hale getiriyorlardı anladığım kadarıyla . Sorsalardı söylerdim doğru cevabı.

Çarşının içine geldiğimizde şoför mahallindeki karı- koca olduklarını bildiğim yolculardan koca olan “Müsait bir yerde durur musunuz ?” diyerek indiler. Onlar hangi sahneye kilitlenmişlerdi bilmiyorum. Kırmızı ceketli kadın ve iki adam yarış halinde konuşmalarına devam ediyorlardı.

Minibüs sağa yanaşarak tekrar yolcu almak için durduğu bir anda birden bir sessizlik oldu. Kırmızı ceketli kadın telefonu kapatmıştı. Sadece yağmurun şakırtısı duyuluyordu. İki adam şemsiyeleri ellerinde aşağıya inerken; Kitaplarını koltuğunun altına sıkıştırmış, başında siyah yün beresiyle bir lise öğrencisi tok ve anlaşılır bir sesle “Selamün aleyküm “ diyerek dolmuşa bindi.

Sahi "Selam" diye bir şey vardı bizim memlekette; Hani kelamdan önce gelen?!

Son perde!

Geç de olsa “Aleyküm selam”…