KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1120 Okunma
- 1 Yorum
- 0 Beğeni
SEVGİ DENİZİ
Sevgi ırmak gibidir,aktıkça coşar kendi benliğine hayatı katar.Sevgisiz yaşanmaz,bunu iddia etmek çaresizlik ve yalnızlığın verdiği bir umursamazlık ve hayata karşı öfkedir.Nicelerimiz, onun kıymetini bilmeyi hiç bir zaman akıl edemeyiz,bazen küsüp bazen darıldığımız ince ruhlu o kadar can ve canan vardır ki, kendimizi teselli uğruna kalplerini paramparça ederiz.Evet, bazen sevgi bencillik edip hiç yanımıza sokulmayabilir,hatta gizliden gizliye bize karşı homurdanmalarda bulunabilir.Emek verdiklerimiz üzerinden ’yiğidi gam yıkar’ hesabı, ruhumuzu kirletebilir.Bu, sevgi hisselerini ucuza peşkeş çekmemizi gerektirmez.Buraya kadar ne kadar da duygusuzdu betimlemeler değil mi...evet öyleydi,lakin bazen buna da ihtiyaç vardır.Karanlık olmadan gözlerimizi kısmayı öğrenemeyiz.Nerede kalmıştık ..sevgi değil mi..evet evet tam da orada kalmıştık. Sevgi hassas olmayı,ince ruhlu olmayı, duyarlı olmayı vefa ile dolmayı gerektirir. kalbi kaskatı olanın sevgi denizinden tek damla nasibi olamaz;zaten bu haksızlıktır,öyle değil mi... Ha,bazen gerçekten onun yokluğunu ’yokluğun varlığını hissediğimiz gibi’ derinlerden yaşayabiliriz. Yalnız başımıza,kimsenin desteği ve hoşgörüsü olmadan kendi halimize kalabiliriz,hastayken ve ölüme ramak kalmışken yanımızda kimseyi bulamayabiliriz. Bazen de en sevip değer verdiklerimizin bizi ucuz bir mal olarak satışa çıkardıklarını görebiliriz. Acılarla kıvranırken ,yaşlı gözler yerine donmuş ruhlu katı kişilikler de bulabiliriz. yorgun ve ölüme susamış,kimsesizliği şifa bilmiş de olabiliriz... gecenin sabaha dert yandığı gibi, bazen sigarada ,kimi zaman alkolde, kimi zaman da dizi ve filmlerin içinde kaybedebilirizkendimizi. Sessizlikte demlenebilir, kumsallarda güneşle dertleşebiliriz. Aşkımızı sürekli olarak platonik olarak tadabiliriz.Evet evet, sahiden kendimizi bile yok sayabilir, derin bir boşluğa düşebiliriz;intiharı şifa, eroini sadık dost kabul edebiliriz. Bunlar, insani ancak insana aykırı gerçeklerdir. Gelin; hep beraber,kendimizden başlayarak ışığımızı sevgi denizlerindeki güneş yansımaları misali okyanuslara yayalım, gelin mutlu olmanın kimsenin tekelinde olmadığını mutsuzken dahi iddia edip,iyiden iyiye hissedelim. Olmaz mı...Hasan BİNBUĞA
YORUMLAR
.Buraya kadar ne kadar da duygusuzdu betimlemeler değil mi...evet öyleydi,lakin bazen buna da ihtiyaç vardır.Karanlık olmadan gözlerimizi kısmayı öğrenemeyiz.Nerede kalmıştık ..sevgi değil mi..evet evet tam da orada kalmıştık. Sevgi hassas olmayı,ince ruhlu olmayı, duyarlı olmayı vefa ile dolmayı gerektirir. kalbi kaskatı olanın sevgi denizinden tek damla nasibi olamaz;zaten bu haksızlıktır,öyle değil mi... Ha,bazen gerçekten onun yokluğunu ’yokluğun varlığını hissediğimiz gibi’ derinlerden yaşayabiliriz.
Yazınız gerçekten de bir sevgi denizi gibi dupduru ve sakin bir atmosferi anlatıyordu.
başarılarınızın devamını diliyorum.
Esen kalın...
