Herşeye rağmen akıp gitmeye devam ediyor hayat..

Ve hiçbirimiz içindeki çocuğa asla dur diyemiyor mantığın aksine. Hep derin sularda yüzmek istiyoruz fakat boğulmak aklımızın ucundan dahi geçmiyor.Kimsesiz bir sokak çocuğunun şefkat arayan gözlerle baktığı gibi bakıyoruz hayata. Doymak nedir de bilmiyoruz tabi.Umut dolu haykırışlarla isyan ediyoruz bazen hayata, bazen kimseyi umursamıyor bencilliğimize yenik düşüyoruz..

Kaybettiklerimiz umurumuzda olmuyor ve adeta "Pirince giderken eldeki bulgurdan oluyoruz" yeni denizlere yelken açmak istiyoruz ve çoğunda da fırtınaya yakalanıyoruz.Mutlu da olamıyoruz hani beklentilerimiz gittikçe artıyor ve çığ gibi büyüyor.

Karanlık gecelerde bir ışık arıyor, doğan güneşle de saklanmak istiyoruz.Bir kibrit yakmak aklımıza gelmiyor da basıyoruz avazımız çıktığınca isyanı.

Yine üzülen biz oluyoruz ve yine kimsenin umrunda olmuyor.Değişim için birşeyler yapmıyoruz da buna rağmen içinde bulunduğumuz sistemin kölesi oluyoruz.Hep birşeylere yeniden başlamaktan bahsediyoruz ve birde bakıyoruz ki başladığımız yerdeyiz.

Üzerimizdeki ağırlık kalksın istiyoruz fakat devam ediyoruz hayata bir kez daha yüklenmeye.Değişim istiyoruz kendimizi bile değiştiremeden.

Şimdi soruyorum size. Sizce de birşeyler yapmanın zamanı gelmedi mi ?


Fuat ALDEMİR..