Cezaevi (Bölüm 1)

• 27 Aralık 2007 Perşembe 10:27:53

Göz kapaklarımda nedenini bilmediğim bir yanma var.Bunun nedeni büyük olasılıkla yorgun oluşumun gözlerime olan yansıması dinlenmeye ihtiyacım olduğu halde vücuduma eziyet etmeye devam ediyorum.Sanki yatağa uzansam ve gözlerimi kapatsam bir daha açamayacağım gibi his sardı düşüncelerimi üzerimdeki baskı o kadar çok arttı ki baskıya karşı savunma yapamaz hale geldim.Bazı zamanlar ağlama krizlerine giriyorum.Ağlamak galiba beni biraz olsa da rahatlatıyor.Belki de ben kendimi böyle avutuyorum.Buraya geldiğim günü daha dün gibi hatırlarım.Özgürlüğümün kısıtlandığı ruhumun demir parmakların arkasında kaldığı fakat düşüncelerimin bunların farkına varmadığı o günden bugüne tam on yedi aydır burada kendime karşı savaş vermekteyim.Bu on yedi ay boyunca kazandığım anlarda oldu kaybettiğim anlarda bunun yanı sıra burada yeni dostlarda edindim.Yalnızlık,zihinsel dayanıklılık ve acı gibi, insan yaşamı boyunca kaybetmeden elindekilerin değerini anlamıyor.Kaybettiği zamanda yeniden bulabilmesi ise çok zor yaşam karşı verdiğim savaşı şu an için kaybetmiş olsam da benim içimde sönmemiş olan bir kor bulunmakta sadece tek yapmam gereken ateşi yeniden alevlendirmek ve yaşama karşı verdiğim savaşı kazanabilmek.Uzun zamandır dört duvar arasında yalnızlığımla yüzleşiyorum.Bu yüzleşmeyi eninde sonunda yapacağımı biliyordum.Bu hesaplaşmayı burada yapmasaydım.Belki de bundan kırk yıl sonra bir hastane odasında Azrail’i beklerken yapmak zorunda kalacaktım.Buraya ilk geldiğim zaman içimde ki korku bedenimi tamamen ele geçirmişti.İlk haftamı yataktan çıkmadan geçirdim.Güneşten korkuyordum içimdeki korku karanlığı da yanına almış bedenimi ve ruhumu kemiriyordu.Hücremi paylaştığım kişiyi bile daha tanımıyordum.Zamanla durumu kabullenmeye başladım.Akşamları tanrıya yakarmaya başladım.Neden burada olduğumu sordum uzunca bir süre, elimde tutunabileceğim tek umut inancımdı.Kısa zamanda inancımı da yitirdim.En kötü zamanında yanımda olmayan ve beni korumayan bir varlığa neden inanmalıyım düşüncesi tam yedi ay boyunca düşüncelerimi alt üst etti.Bir yanım yapmış olduklarının cezasını çekiyorsun derken diğer yanım sen burada olmamalıydın diyordu.Sonunda inancımı sorgulamamın sonuçlarının iyi olamayacağının farkına vardım fakat inancım büyük darbe almıştı.Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim.Bu kötü durumdan kurtulmam gerekliydi.Bir gün yine yatağıma uzanmışken gökyüzünde diğerlerine oranla daha çok parlayan bir yıldız ilgimi çekti.Sanki özellikle bana kendini gösterir gibiydi.