KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1684 Okunma
- 6 Yorum
- 0 Beğeni
KİM İNSAN , KİM HAYVAN ?
Terkedildiklerini çok duyduk bebeklerin,çocukların anneleri-babaları tarafından. Onlara insan deniliyordu. İnsan olmayanlara hayvan deriz. Hatta insan olarak yaradılan bazılarını kızınca hayvana benzetiriz. Hayvan olmakla suçlarız. Kediler, köpekler, kuşlar hayvandır bizim için. Çoğumuz taş atar, horlar, yanımıza yaklaşmasını, bize kuyruk sallamasını bile istemeyiz. Üzerimize işeyen bebeğimizi öper koklarız da yakınımıza pisleyen bir kuşu,
kediyi, köpeği fena halde azarlar belki de döveriz. Evimizde iseler eğer, kovarız, sokağa bırakırız. Hayvandır çünkü onlar, biz ise insanız.
Avustralya’dan bir haber geçti televizyonlar ; duyanınız olmuştur. Benim kadar hatta
daha da fazla etkileneniz de olmuştur mutlaka. Ben duymayan ya da etkilenmeyenlere daha fazla hitap etmek isterim.
Yangın bir evi sarmış. Ev alevler içinde yanıyor. İtfaiye yetişip evin anne ve çocuklarını
kurtarıyor. İçeride bir köpek...karton bir kutunun başında inatla bekliyor...anlayanlar
için ağlıyor aslında...yardım istiyor onlardan.
Anlayacağı dilden çağırıp yangın yerini terketmesini bekliyor itfaiye görevlileri. O, inatla
bekliyor kutunun başında..kendisini helâk ediyor..ateşler ona ulaşmak üzere..
Dikkatlerini çekiyor adamların. Yanına yaklaşanlar, onun beklediği kutunun içinde dört tane kedi yavrusu olduğunu görüyor ve kurtarıyorlar.
Köpek baygın düşüyor..Oksijen desteğiyle yaşama döndürüldüğünde ilk aklına gelen yine
kedi yavruları oluyor . Kurtulduklarını gördüğünde, diliyle onları dakikalarca yalayarak sevincini belirtiyor..
O, bir köpek..biz ona hayvan diyoruz...sokaklarda sürünüyor,çöplerde artıklarımızla besleniyor...Korumaya çalıştıkları ise kedi yavruları..Biz onlara da hayvan diyoruz..
Hemcinsi bile değil köpeğin.. Ama o, onları korumak için alevlerin kendini sarmasını göze alıyor..
Anneler ! İnsan anneler...Çaresizlik, yoksulluk, cehalet diyerek nasıl bırakabiliyorsunuz
yavrularınızı ...camii avlularına, sokaklara, çocuk yurtlarına ?....
Köpekler kadar olamıyor musunuz ? İnsanlığınızı bir sorgulayın o zaman !
Belki cehalet ,belki yoksulluk ama maalesef ben de, terk eden bir annenin çocuğuyum
işte ! Belki de bu yüzden böylesine etkiledi bu olay beni !
Bir daha sorgulayın insanlığınızı....anneliğin kutsallığına ne kadar lâyık olduğunuzu bir daha sorgulayın....İnsanlıktan vaz geçmiyorsanız eğer, sahip çıkın yavrularınıza..canınız pahasına da olsa sahip çıkın..Her çocuk anne ve babasıyla birlikte olmak ister. Aç olsa da,
soğuktan donsa da annesiyle-babasıyla birlikte olmak her çocuğu mutlu eder...
Sahip çıkın yavrularınıza..koruyun kollayın onları...En azından, o köpeğin kedi yavrularını
koruduğu kadar koruyun yeter !...
Fikret TEZAL
YORUMLAR
Evet, haklısınız.Ama ben yine de olaya başka bir taraftan bakmak istiyorum.Anne, çocuğu ağladığı zaman ona bağırır; çünkü ömür boyu gülmesini ister.Anne, çocuğu sınavdan kötü not aldğı zaman ona kızar; çünkü iyi not olmasını ister.Anne, çocuğu düştüğü zaman sinirlenir; çünkü canının yanmasına katlanamaz.Anne, çocuğunu kendisi yoksul,cahil olduğu için terkeder; çünkü evladının kendi dertleri arasında kyabolmasını, kendi hayatı gibi bir hayat yaşaması istemez.Anne, sadece çocuğunun mutlu olmasını ister.Mutsuz bir anne kendisi ne kadar mutsuzsa çocuğunun o kadar mutlu olmasını ister.
Fikret TEZEL
Yaramı deştiniz ama ben bunları hatırlayınca, konuşunca rahatlıyorum galiba.
sevgili fikret bazan hayvan...bile olamıyoruz...çünkü kainattaki en gelişmiş canlıyızya....yine sevgi dağıttın can saygılar
Fikret TEZEL
Fikrtet Bey kardeşim.
Sazın tam da bam teline dokunmuşsun. Bu konuda benim yazabileceğim o kadar çok anı var ki. Ama tahmin edersin sayfamdaki komik, gülünç anılardan değil. Zaten o gülünç anılar bazı şeyleri unutmak için takılmış bir maskeden başka bir şey değil. Onlar da gerçek elbette. Ama öyle acı gerçekler var ki işte onlar anlatılamıyor. Paylaşılamıyor. Dağ gibi birikiyor, birikiyor ve sonunda dağ gibi bir insanı kum tanesine dönüştürüyor.
Bir anne ya da baba maddiyatını kaybetmişse kurulma ümidi vardır. Umudunu kaybetmişse kurtulma ümidi zordur ama imkansız değil. İnsanlığını kaybetmişse, keşke hayvan olabilse diye dua edersin.
Selam ve sevgilerimle.
Fikret TEZEL
Sonunda yaşıyoruz işte, yaşamak denirse bizimkilere.
Sizi tanımak, yazılarınızı okumak çok güzel, sayfamda görmek de büyük mutluluk. Teşekkürler.
Fikret Bey yazınızı tebrik ediyorum. Anne kelimesinin çağrıştırdıkları o kadar yüce ki maalesef bazı haberler hepimizi üzüyor. Nasıl anne diye soruyoruz kendi kendimize. Saygı ve selamlarımı sunuyorum.
Fikret TEZEL
İlgi ve yorumunuza teşekkürler.
Ahmet Selcuk Ilkan'a ait bir siir vardi,
"ben en cok insandan korktum anne" diye...
icim ürperdi yine
tipki o siiri ilk dinledigim gün gibi...
Degerli bir yazi
anlasa herkes keske...
