Aşkları, artık çiçeklerle süslemek istemiyorum...sakın gücenip boyun bükmesinler bana...
Kuşlar, kelebelekler uçmasınlar, bir dala konup bekleye dursunlar...
Mumlar yakamıyorum, geceler şölene dönüşmüyor bu evde...

Senli dizelerim tam hız yol alıyor da, kıtalarım uzun değil sadece...
Sanma ki yastayım, sanma ki mutsuzum...

Kekik ve tarçınları mutfağımdan kaldırdım...gözyaşlarımda ki tuz zarar vermesin diye...Sanma ki hüzünlüyüm, aslında bu aralar hep soğan doğuruyorum...

Çiçeklerin kokusu, kokuna karışmasın diye bahçeye çıkardım...diğer çiçeklere arkadaş olsun yokluğumda canları sıkılmasın diye...
Kuşlar, kelebekler senli sessizlğimi bozmasın diye de bir dala kondurdum...belki de ben bir yalan uydurdum...

Yalan dedim de aklıma geldi...En büyük yalan yaşamak değil mi?
Sus olmak gerçekmidir?düşüncelerde susmaz ya...

Bazen sessizlik piano eşliğinde keman çalar...ince ve derinden gelen sesler bir yerlerine dokunur...gezinir teninde ama kıvranamazsın bile, sessizliği bozmamak adına...

Ne dalların, ne de yaprakların kıpraşmasına izin veremediğin anlardır...Kirpiklerin bile oynamaz, parmak uçların hissizleşmiştir ve hatta yutkunmak utanç gelir sessizliğe...

Sessizliğin sesi öyle bir güçlüdür ki;opera olur en derininden, senden bana benden sana...
Ya da gizli oratoryaları yaşarsın yüreğinin izbelerinde...
Benim sessizliklerim garip gelmesin, kendi sessizlik ütopyamda yaşadığım kadarım...
Sana söylemeye çalıştığım da buydu...senin anlayamadığın suslarında, benim sessiz çığlıklarım vardı...gönlümde açmadan solan bir gülsün diyordu belki de...belki de sensizliğin sessizliğinde ve karanlığında kaybolmak istiyordum...unutma ki her kayboluş bir SOBE’ye dönüşür...

ayşe yayman (sessiz çığlıklarımdan kesitler...(1) 2006