Dün gece taa ortaokul yıllarımda yazdığım günlüğümü okudum.Bunu neden yaptım,bilmiyorum.Sanki içimdeki ben, elimi tuttu ve kitaplığıma götürdü beni:"aç oku, onu" dedi.Son derece itaatkar bir biçimde "ben"in dediğini yaptım.Kapağını açarken sayfaların nelerle ya da kiminle dolu olduğunu hatırladım bir an.Heyecan kalbimden parmak uçlarıma kadar kuvvetini gösterdi.Sanki 13 yaşındaki "BEN" oluvermiştim.13 yaşımın temizliği ve çocukluğuyla sayfalarda kendimi tazeledim. İlk sayfa…Sadece ondan bahsetmişim.İkinci sayfa…Sadece ondan bahsetmişim. Üçüncü sayfa…Yine o. Ve sonraları…Hep o … adına “AŞK” demişim,o zamanlar. Gerçekten “aşk” mıydı? Yoksa ilk kez tatdığın bir duyguya giydirdiğin bir anlam mıydı? Bunu kestiremedim bir türlü. Çünkü ondan sonra heyecanıyla beni bu kadar etkileyen biri olmamıştı. Sanırım bu his 2 ya da 3 yıl yüreğimi işgal etmişti. Günlüğümün son sayfasına kadar “O” geçiyordu. “O” diyorum;ama bir isim de bulmuşum “O”na: AKSEL . Bu isim nerden çıktı da “O”na büründü,şimdi hatırlamıyorum. Yakın arkadaşlarıma Aksel’i anlatmışım. Çocukça anlatışlar, hep. “Bana baktı” ( muhtemelen bana değil de başka bir şeye bakmıştır),”yanımdan geçti”,”sınıfımıza geldi” gibi gayet basit ama kendime pay çıkardığım cümleler yazmışım. Okudukça o hisler yüreğimin en derinini bulmak için yola çıktı.Karanlıkta orayı bulabileceğinden pek emin değildim. Aradan yıllar ,nice yaşlar geçmişti,ne de olsa. Aslında o noktayı kolaylıkla bulmasını ne çok istemiştim.Tertemiz ,karşılıksız bir duyguydu,sadece. Yıllarımda gezindikçe “böyle iyi niyetli duygular yaşar mıyım,tekrar “ diye içimden geçirdim. Hep Aksel için iyi ve benli dileklerde bulunmuşum.Onun beni farkedebilme ve bana aşık olabilme umudumu hiç yitirmemişim. Beklemişim… Ne zamana kadar bekleyeceğimi düşünmeden,sabretmişim. Belki de bu kadar güçlü bir sabrı başka hiçbir durumda gösteremem. Aksel ,benim dupduru hislerimden haberdar değildi. Aslında bundan çok da emin değilim. Hissetmiş olabilir,belki de umursamadı. İnanın bilip bilmemesi hiç de önemli değil. Ben dolu dolu yaşamışım ya ne mutlu bana… Her kalp aşkla mükafatlandırılmamıştır. Bunun aşk olduğunu dün gece kendime itiraf ettim. Şimdi de harflere hecelere itiraf ediyorum. Biraz geç kalmış bir haykırış;ama bunu yapabilmem için yıllarımı yeniden yaşamam gerekiyormuş. Günlük tutmamın ne kadar kıymetli olduğunu yeniden anladım. Çocuk kalbimin ne berrak olduğunu yeniden keşfettim. Aşkın ufacık bir kalpte nasıl kocaman olduğunu tekrar kavradım. En önmelisi de aşkın umut ile kardeş olduğunu ,umudun aşkı elinden hiç bırakmadığını fark ettim. YAZAN:BENAN BİHTER BAYRAKDAR