KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BİR EMRİN VAR MI?
BİR EMRİN VAR MI?
Sessiz bir yığın vardı gözler önünde.Kan yağan yağmur sözlerde.Simsiyah bedenler savaşıyordu cephede.Düşünüyorum da en büyük sessizliğin sesiydi Çanakkale.Bir karanlık ertesi yığıldı mermiler.Binlerce kovan düştü her kareye.Veresiyeler kanla ödendi, tıpkı şu hikayedeki gibi;
-Bir Mehmet daha askere gidecekti.Annesi oğlunun yanında az da olsa yolluk koymak istiyordu.Mahalle bakkalına gitti, veresiye erzak aldı ve koydu.Ama oğlu biliyordu geri dönemeyecekti.Annesine son sözü şu oldu.
-"Anne ben geri dönemeyeceğim ama senden son isteğim bakkala borcumuzu öde.Ne yapıp ne edip öde." Ve geri dönemedi şehitlik şerbetinden o da tattı.Annesi ise oğlunun son isteğini yerine getirmek için çalıştı çabaladı ve parayı topladı.Bakkalın yanına gitti ve borcunu ödeyeceğini söyledi.Bakkal veresiye defterini çıkardı ve bir de ne görsün kırmızı harflerle "Borcunuz bizim tarafımızdan ödenmiştir.Oğlunuz şehitlik mertebesine ulaşmıştır.Ve hiçbir borcunuz kalmamıştır.Bu borç ödenemez." yazmaktadır.Şunu belirtmek isterim ki o devirde kırmızı kalem henüz üretilmemiştir ve hiçbir yerde bulunmamaktadır.Kimi tarihçilere göre kanla yazılmıştır bu yazı.İşte Çanakkale böyle bir destandır 12’den 17’ye.Bir kurşunda iki düşman vurmaktı.Kollarını açmak ve Allah nidalarıyla ölüme koşmaktı.Mehmet olmaktı Çanakkale.Candan öte yaşamaktı.Karanlığa şeref olmaktı.
Bir nişane taktık kalbimize.Adı vatan, adı özgürlük..Yolu Çanakkale...12’ler siper oldu mermilere.Fırtınalar koptu göğün ve yerin bütün uzunluğunda.Oy gözlerimi sırtlan sürüsü, kes kolumu, yak etimi yapabildiğin en büyük işkenceyi yap ama unutma Çanakkale Geçilmez, bu vatanda asla başka bayrak dalgalanmaz.
Bu boğaz yutsun seni, sonsuza değin.Çünkü dalgalanacak olan sadece benim hilalim.Unutma eğer 275’i taşıdıysak mezar olur size Çanakkale.Bizler konu vatansa destan yazarız tüm imkansızlıklara.Ey kana doymuş toprak, sakla içindeki mücevheri.Bir tarih var orada, imkansızlığın zaferi, Türk’ün aşkı, yılların sevdası, cesaretin adı var.Ölüm kokusu var 4 bir yanda.Saf tutmak var milyonlarla.1918’i unutma dünya, o tarih imkansıza kafa tutmaktı.Tek söze, bağımsızlığa ölüme koşmaktı.İşte hikayeleri ve yaşanmışlığın deryasından şerefli mücadele.Ve işte budur Çanakkale, budur vatan, budur nefes.Çanakkale geçilmez.VE 57. ALAYIN SON NEFESTE, SON SÖZÜ GİBİ BİZE DE BİR EMRİN VAR MI ATAM?..
