Deniz'in Rüyası

• 9 Kasım 2011 Çarşamba 20:06:33

Herşeyin para olmadığı. İnsanların "Bizler insanız bizi güçlü kuvvetli kılan para değil, Maneviyattır, birbirimize karşı duyduğumuz güven, sevgi ve saygıdır!" diyebildiği bir dünyada yaşamayı çok isterdim. Gerçi sadece ben değil, bu yazıyı okuyan, ve içinden kendine ait bir parça bulabilen herkes böyle olmasını ister. Fakat mevcut durumda bu pek mümkün görünmüyor. Kapitalizmin kolları bir ahtapot gibi insanları sarmış, geçim sıkıntısı yediden yetmişe herkesi esir almış, okuyan gençler umutsuz anne ve babalar çaresiz, toplumlar durumun farkına varmasınlar diye tv’lerde döndür dolaştırr aynı diziler dönmüş, insanlar uyutulmuş, sonra bir uyanmışız ki durum çok vahim. Benim istediğim dünya filmlerde, şarkılarda ve edebiyatta gizlidir. İşte bu yüzden yazmayı tercih ettim. Bazen korkuyorum "Aristo’nun korku itopyas gerçek mi oluyor?" diye. Azıcık başımı kaldırıp çevremde olan bitenleri görünce ben sadece suratımı eciş büçüş edip tekrar odama kapanıyorum. Bir an aşık olup herşeyi yok etmek ve pembe pencereyi açmak isterken reddedilme korkusu ağır basıyor ve hevesim yarım kalıyor. İnsanların kolunun kanadının kırık olması hiç ama hiç işme gelmiyor. Benim elimde sihirli değneğim yok ama içimde biriktirdiğim cümleler var. En sevdiğim arkadaşım umutsuz bir anımda bana söylediklerini mis gibi aklımda tutuyorum ve yazımı da o şekilde sonlandırıyorum "Üzülme Denizoğlan. Dağlar olmasa da denizler senindir"