İKSİRİMİZ AŞK OLSUN…


Nerede biz, nerede uçmayı özlemek!.. Yüreklerimiz korku dağlarınca ürkek… Yarına dair düşler kurmaktan da uzağız. Göklerden nasibimiz kesildi. Gayri yar yüzünde hüzne çalan bir sözüz. Sırası mıydı şimdi çekip gitmelerin… Yenilmişim hayat denilen uzun metrajı müsabakanın mağlubuyum ben… Yenilmişliğin verdiği sızı ile çöküp kalıyorum siyah beyaz resimlerin başına.


Karadeniz’de gemilerim batmış hiç fener seçememiş ki gözlerim. Ne zorlu fırtınalar ne yaman boranlar geçti şamandırası kırıldı yelkenleri parçalandı gemimin. O gün bu gündür direkleri de kırık ümitlerimin.Tıpkı kırılmış cam bibloların kaderi..Kendime bile anlatamıyorum savaş verdiğim zamanların sebebini Donkişot’un yel değirmenleri ile savaşı gibi..Oysa o kendi ile savaştığını belli etmese de hep bildi.


Sözlerin anlamlarına gurbetim; hele de içinde aşk kokan sevda kokan… Ortalarda dönüyor kelamlar içinin boşluğunca havalanan..Öyle hafif ki tutulamayan..Yakalamak ne mümkün içi boşaltılmış cümlelere karşı hiç de hevesim yok ki.Ağız dolusu gülmeyi unutan bizler yitiklikle mayalı hamurun içinde hep mi yoğrulacağız yazılı olan yalnız bu mudur kaderde.


Ey hayat! Hiç bakmadın desem gözlerime, külliyen yalancıyım..Paslanmış göz perdelerinin hep gerisinden baktın ki .Öperken alnımızdan korkunç derecede sağırdı dudakların..Dört duvardı kapısı olmayan, emniyetini ise hiç hissetmediğim.Bir de içine yaşam diye hapsettiğin..Ne haindin sen hayat, sürekli bize ihanet ettin..


Yenilirim mi sandın sana, ağlamakla, hayıflanmakla mı geçer ömrüm zannettin… Bil ki şimdi de sen aldandın. Sen kim beni düşürmek kim..Ben meylini gülün dikenine çevirmiş bir buseyim varsın ne yazar kanasın dudaklarım.


Dualarında kardelenler bitiren ellerimiz var gitmelerin ardında bir tas su dökmeye fırsat bulamasa da hatrını sayan..Kendi refahına yönelik yanmışlıklar isyandır. Çığlığı sessizce içimize akan..Şair olmalı şiir olmalı kainatın dili ile okuyup yazmalı, kalem kalemse eğer. Seher vaktinde hatmi çiçeklerinin güne uyanışı gibi semaya uzanmalı eller. Elif parmaklar şahadet etmeli aşka. Seven kalpler sorgulanmaz sevmesini bilirsen… Kalpler Yaradanındır yargılanamaz o yüzden. Boş ver hayata dair buseleri sen yine de varsın öp dikenleri. Meylin dikenden yana olsun. Acı çek… Dökülsün nefsinin simleri…


Kimi yağmur güneşe erteler kurumuş çiçeklerin suya hasretini, göçmen kuşlar sılasına hasret edip ardı sıra eker, heder olan zamanları… Hiç eğrisi olmayan odunları toplayıp yaktığımız ateş aydınlatır mı ola gün gelir de yollarımızı. İşte hayat Noktasız, virgülsüz, ünlemsiz cümleler de yer alacakken Hak’ka feda olsun diye adımız konsun“İsmail”. Niyetlerimiz aşk olsun yeter ki her ateşe oluruz İbrahim…

Demler içinde bir demde her bir yana dönüp baktım… Kendime nasılda çatacak birini aradım, En sonunda düşününce buldum. Aramaya ne gerek var ki, hey gidi hey ben nasıl oldu da kendimi unuttum. Nefsimi İsmail eyledim kabul buyur Ya Rab! Ne kadar aklımızda hevesimiz öğrendik ki o derece de yanmakta yüreklerimiz..


Bitmiş zamanların yorgunluklarına kahırlanmak ateşten gömlek imiş. Bu yüzden biz dünleri yele verip yüzümüzü semaya döner diriliş muştusunu seyirlere tutkun yaşarız İnşallah. Yağmur kıskanır aşkı…Kim bilir!.. Nasipse eğer biz, bakmışsın ki bir sabah ab-ı vuslat gününe uyanmışız… Dirilişe ikrisimiz aşk olsun diye, hep kıyama durmuşuz.



Perihan TUNÇOK KILIÇ
ESMİZE 3 Kasım 2011


Ateşte gülşeni bulmak için İbrahim olmak gerek. İbrahim olabilmek için “İsmail’i” kurban edebilmek…Can özümüzü kemiren nefsimizi kurban edebilmeyi başaracağımız bir Kurban Bayramı sefa ile gele..Mübarek kıla cümle ümmeti…Saygılarımla