ARAF

• 1 Kasım 2011 Salı 18:13:17

Bazı anlar olur ya.yüreğinin boşaldığını hissedersin. Kalabalıklar arasında yalnız dolaşmak gibi. Hani yürek tenhalaşır ya ara sıra...

Sesini duyuramazsın,haykıramazsın pek,itiraz edemezsin haksız yanızlığına. Etsen de başkaları çare değildir zaten,bilirsin. Belki dinler o başkaları ama deva olamadıktan sonra ne senin anlatacak takatin vardır,yorgunsundur. ne de kimsenin canını sıkmak istersin artık. Kimseyi kendin yüzünden üzmemeyi öğreneli çok olmuştur. Evet işte yine kalendersin ama yalnızsın işte. Belki hep böyle düşündüğün için kimse yoktur yanında,ha ne dersin! Bunları düşünürken birden ’Boşver!’ dersin: Ölüm değil ya yalnızlık.(Kalbinin ’ölümden de beter’ demesini duymak istemeyerek) Yüreğini dinlersin. Yürek tenhalaşır ya ara sıra...

Yalnızlık! İlk hecesiyle insanı tepeden tırnağa titretmeye yeten o sihirli sözcük.. Ama hayır! Biz sihiri nedense iyi durumlar için kullanırız. Sihiri kötüye yormak için büyü deriz. Sanki ikisi eş anlamlı değilmiş gibi. Her neyse. Yalnızlık diyorduk,büyülü kelime...

Garip şey,insan için yalnızlık,insansızlık demekken, insanın kendini insan yanında bile yalnız hissetmesi. Sanki herkes bu dünyada yaşayan,buralı iken ben hani o filmlerdeki yarı ölü. Hani bu dünyadan göçüp gitmiş de ufak bi’ işi kaldığı için tam öteki taraflı değil. Normal insanların arasında ama onlar farkımda değil. Ben ise onların arasında ama ne tam oralı,öteki dünyadan. ne de tam buralı,dünyalı. Aslında iki taraf arasında kalmış,yani; ARAFLI...

Sonra da kendin gibi birinin gelip seni bulacağı düşüncesi yerleşir kafana yavaş yavaş. Sen de zaten hep buna inandırmışsındır kendini. Böyle konularda ’aramamak gerektiğini’, zaten ’onun gelip seni bulacağını’n fikri yayılır beynine. Rahatlarsın,elbet bulacak dersin ama en başa dönmekten alamazsın kendini yine de;
Hani yürek tenhalaşır ya ara sıra...

Ve bu sefer başka teselli cümleleri... Bi’ ara ailen gelir aklına ama yalnızlığını bi’ nebze bile unutmana yardımcı olamazlar, ee anlarsın pek iyimser bi’ gün değil senin için. Başka dayanacak nokta ararsın. ’Ara sıra’ kelimeleri dikkatini çeker. ’Ama benim hep!...’ Boşuna bu haykırışlar. Yine teselli cümleleri... Keşke diye başlayan cümlelerin sonunu getiremezsin bi’ süre sonra. O gururun izin vermez. Sen yine en başa dönmekten alamayacaksın kendini. Bu sefer yenilmiş :’Hani yürek Tenhalaşır Ya Ara Sıra’...

( Yazım ’eksi 25’ adlı 2 aylık kültür sanat dergisinde yayımlanmıştır)