MEHTAP YOKTU...

• 1 Kasım 2011 Salı 17:00:58

Seni andım dün gece Sevgili...
Mehtap yoktu,şuleler yoktuı,gonca güller yoktu busefer hülyalarımda.Bomboş bir bahçenin tam ortasında bir damla suya muhtaç bir kuru gülün yanında hayal ettim Seni...

Seni yağmurlu bir sonbahar günü kaybettim Sevgili...
Yerlerde yarılan göğsümden düşen bir parça umut timsali kuru yapraklar vardı,som altın gibi parlayan.Parladıkça etrafı bir karanlık kaplıyordu.Umutsuzluğun aydınlığı en zifiri karanlıkmış;Sevgili...En koyu karanlık düşse bu zifirin içine oda eriyip kaybolur bu zemheri yalnızlığın gölgesinde.

Yitik bir sayfaydın Sen Sevgili...
Aşk kitabının mukaddimesi ve hatimesi...Senin bir sayfanla okunurdu bütün isimler.Senin bir sayfandaydı tarifsiz bir aşkın anatomisi.Bir sayfanın içinde bir destan saklıydı Sevgili...

Seni düşünüyorum Sevgili...
Kazanma ufkunda kaybetmenin verdiği zehirli bir acıyla.Sanki biri kör bir hançeri saplamışta sineme...Nefesim daralıyor,gözlerim kararıyor,ritmim bozuluyor.Sensiz bütün burçlarım yıkılıyor.Umut şuleleri bir bir sönüyor.Sensiz ağaçta kalan bir damla çiğ kuruyor.Savuruyor cihanı ;alev almış bir çöle çeviriyor...

Seni umdum dün gece Sevgili...
Ömür sayfama damlattığım en nadide mürekkeptin Sen.İlk damladığında anlam verememiştim bu şehbal şehbal açan güzelliğine.Aslında Sende aynı hokkanın göz pınarlarından damlamıştın lakin öyle bir halin vardı ki.Bir şakayık edasıyla süzülüp sayfanın tam sinesine bir "La" çizip Benden başkası yok demiştin...

Seni duydum dün gece sevgili...
Şehbal açan çiçekler arasında
Bir bengisu gibi fışkırıp tanyelini
Aydınlatmıştın umutsuzluk diyarında... AŞK OLA...