Denklem

• 1 Kasım 2011 Salı 09:48:58

İki gündür bir cenaze resmine bakıyorum perspektifsiz duygularla. Tabut çok küçük ve üstünde oyuncak bir bebek var.. Muhtemelen bir çocuk hayatın içinden çok erken koparılmış diyorum. Yaşadığım aşırı duygusallıkla ilişkili bir duyarlılık ile o resmi, 103 yaşında Çinli bir kadın resminin tam yanına asıyorum.

Sonra rutubetli duvardan bir adım uzaklaşıp o iki resme son kez bakıyorum. Uzun ya da kısa, alınan nefesler arasında yaşamdan ölüme her şeyin bir geçişme içinde olduğu düzlemler görüyorum.

Sınırlar keskin ya da açıkça tanımlanmamıştı ama geçitler vardı; “Allah uzun ömürler versin” ile “Allah çektirmesin” arasında . İşte tam o anda bir perspektif oluşuyor gözlerimin önünde. Olabildiğince dar.

Adına “şans” deyip , tek kaçışlı iki damla gözyaşı döküyorum; X ve Y…

JİR-fhrn