Hem çok yakın hem bazı korkuların kıskacında istemsiz bir uzaklığı vardı Liz'in Michael e karşı hemen her kadının hissedeceği gibi.

Ömür kısa birazda hayatı fazla irdelemeden mutluluk/mutsuzluk akışta gelsin bizi bulsun neden biz sürekli kovalamak zorunda kalalım, belki kovaladığımız içinmi bir yere varamayışımız ? Bilemiyorum,belki...

Beynimiz ve kalbimiz arasındaki o kadim uzalşamzlığa yeni bir cevap arayışıydı belki, ya da bilindik cevaplarda nasıl buluşabilirizin bir provası mıydı ?

Liz'in cevabı bir kadının inceliği ve hassasiyetini,karmaşasını fazlasıyla yansıtan türdendi,güzeldi,samimiydi,buruktu yinede ümitliydi belkide...

İncitmeyecek kadar uzak, üşümeyecek kadar yakın...

Pazartesi, 15 Ağustos 2011 23:00 Evren Kır


Çok eski zamanların dondurucu bir kışı yaşanırken, bütün hayvanlar acımasız soğuktan çok etkilenmiş ve çok büyük kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri olmayıp, kendilerini sıcak tutması mümkün olmayan dikenleri varmış. Bu durumdan çok endişe duyan kirpiler, en az zararla kışı geçirebilmek için meclislerini toplamış ve çözüm aramaya başlamışlar. Tartışa tartışa, nihayet gece olunca tüm kirpilerin bir araya toplanmasına ve birbirlerine çok yakın durarak geceyi geçirmelerine karar vermişler.

Böylece kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak ve aralarındaki hava akımını önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış. İlk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını görmüşler. Ama daha önce hiç ön göremedikleri bir başka problem çıkmış ortaya. Üşüyen kirpiler birbirlerine fazla yaklaştıklarından kirpiler birbirlerini sivri oklarıyla yaralamışlar. Daha sonraki gece yaralanma korkusundan dolayı kirpiler, bu defa da birbirlerinden uzak durmuşlar ama bu seferde donmaktan kendilerini kurtaramamışlar. Her gece, bazen uzaklaşarak bazen de yakınlaşarak, deneye yanıla birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın, ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler. Bu da, onların hayatta kalmalarına neden olmuş.

İster kabul edelim ister etmeyelim, hepimizin bizi kaplayan uzun dikenlerimiz var. Bunlar, bizim hayata karşı savunma mekanizmalarımız, filtrelerimiz. Bazen faydalı, bazen de zararlı. Çoğu zaman, kimseleri yaklaştırmıyoruz yanımıza ya da korkutuyoruz onları oklarımızdan, ya da başkalarının oklarından korkuyoruz kendimiz. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz özel dünyamıza, sınamadan geçit vermiyoruz. Ne var ki, hayatta kalabilmek ve sıcaklık ancak yakınlaşmakla, birlikte hareket etmekle mümkün olabiliyor. Ama, yakınlıklar da zarar veriyor bazen.

Herkes önce kendi oklarının sorumluluğunu alıp, karşısındakiyle en uygun mesafeyi hemen ayarlayabilmeli aslında. Bu hikaye hayatta incinmeden ve incitmeden kalmamızı sağlayacak sihirli bir yaşam dersi. Yeni dünya düzeni, insan ilişkileri birçok çelişkiyi de içinde barındırıyor. Bu çelişkiler içinde, birbirini incitmeyecek kadar uzak, hayatın soğuk, çelişkili ve zor zamanlarında üşümeyecek kadar da birbirimize yakın olmayı öğrenmek önemli olan.

Biz içinde, ben olma çizgisi öyle ince bir sınır ki, tanımlamak kadar, yaşamak da zordur. İnce bir beceri gerektirir. Kendin yok olmadan, diğerinin kimliğinde erimeden ve bunu yaparken de hırçınca bir var oluş sergilemeden, yaradılışının sana sunduğu özel yönlerini tanımak ve yaşamak. Bizim toplumsal ilişki mantığımızda; iç içe, dip dibe olmak sağlıklı bir birlikteliğin esası olarak görülür. Biraz uzak duran yadırganır, merak edilir ve çeşitli kurgularla yargılanır. Kendini beğenmekle suçlanır. Kendine alan bırakabilen, hayır demeyi başarabilen insanların, enaniyet sonucu böyle davrandığı düşünülür.

Bir kirpi oku mesafesinde, ama yıllarca yıpratmadan, tüketmeden, taptaze bir sevgiyi yaşamak önemli olan. Hayatta bazı şeyler o kadar narin ki, gereken özeni vermezsen, söner ve yok olur. Eğer zaman vermezsen, nefes aldırmazsan da boğulur gider. Avucundaki küçük bir serçe gibi. Çok sıkarsan ölür, gevşek bırakırsan da uçar gider. İnce bir kavrayışta tutmak gerekir avuçlarını.

Canımızı asıl acıtan uzaklıklar değil, göze alamadığımız yakınlıklardır belki de. Herkesin görünür ya da görünmez sivri okları var. Bu dönem zoru başarabilen kirpilerin dönemi. Ne çok yakın, ne çok uzak, yeterince, kararınca. Aradığımız her şeyin yanıtı doğada var aslında. İnsan yaşamına soktuğu insanlarla bir kirpi boyu mesafe bırakmalı arasında. Ne dikenleriyle kanayacak kadar yakın, ne de soğukta donacak kadar uzak olmalı. Isıtmalı ama yakmamalı, kanatmamalı…


Our valuable member Evren Kır has been with us since Pazartesi, 23 Mayıs 2011.


YAZARIN TÜM YAZILARI
Bir çocuğun gözlerine bakın.. (01 Kasım 2011)
Hayat nereye götürürse... (30 Ekim 2011)
Her şeye rağmen cumhuriyet... (28 Ekim 2011)

???????????

gitmeyi yeğlemek...çözümsüzlüğe itmek...çözümsüzlükten yeni bir çözümsüzlük doğurmak gibi geliyor bana...
mektuplar bir kaç kere okunur dimi...gelirim yine...
selamlar

’Birbirini incitmeyecek kadar uzak, hayatın soğuk zamanlarında üşümeyecek kadar da yakın olmayı öğrenmek’ için gitmek...

belki de onu ölümün soğuk teninde yalnızlığın kundağına sara sara azaltmak için gitmek...

çok güzeldi çok...

Sevgili Fulya, ben de son mektubunu az önce aldım…

Günlerin,ya da akrebin yorgunluğundan mı bilinmez ama, bu aralar zaman hem çabuk ilerlemiyor hem de durmadan yelkovanıyla bizi kovalıyor ve bu beni fazlasıyla yoruyor biliyor musun.Belki de yaşadığımız şehrin,ülkenin yorgunluğudur,bilemedim doğrusu.Neyse.

En zor ne biliyor musun? Bir mektuba nereden, nasıl başlamak’tır.Ama her zaman olduğu gibi bir yerden başlamak gerekir.
Aşk , o şansı elimizden alalı hayli zaman oldu,yani en yakın arkadaşımız-dostumuz dediğimiz ölüm kaldı anlayacağın,yanı başımızda.Ölümü kovsak da gitmez biliyoruz hepimiz.Buna üzülüyor muyum peki? Tabii ki de hayır.
Çünkü düşününce her şeyin geçici olduğunu anlıyor insan, ölümden başka.Binaenaleyh bu bir nebze de olsa ‘mutlu’ ediyor bizi; ama yok mutsuzluk’ demeliydim buna,evet evet mutsuzluk.

Hani Cemal Süreya’nın ‘’Kim istemez ki mutlu olmayı ? Ama mutsuzluğa da var mısın?’’ deyişi gibi, biz de mutsuzluğa kulaç atıyoruz. Bu marifet mi,diye bana sorduğunu hisseder gibi oldum.O yüzden hemen cevaplıyorum: marifet değil kesinlikle,sadece bazı insanlara mutluluk yakışmaz,biz de bu yakışmayanların içinde kendi yerimizi sağlamlaştıranlardınız,hepsi bu; çünkü mutluluk hakketmiyor bunu,kime yakışıyorsa gidip orada mesken alsın,almalı.
Uzattığımın farkındayım,o yüzden hemen mektubuna geçmek istiyorum müsadenle:

‘’Bana yaşamı iki şey sevdirir: özgürlük ve aşk.Aşk için yaşamımı veririm; ama Özgürlük için Aşk’ımı da fedâ ederim’’ Alexandra Dumas’ın aklıma çakılı kalan bu unutulmaz sözünü anımsattı mektubun.Belki biliyorsun,bana bir şeyleri,birilerini anımsatan yazıları bir başka severim.Sana tuhaf gelebilir,ama ben biraz da bunun için okurum(uz). İlk bakışta anlamsız gelebilir sana bu söylediğim,ama düşün, hangi şey ilk bakışta anlamsız gelmemiş ki bizlere. Aşk bile bundan nasibini almıştır: ölüm dışında her şey diyebilirim.Bakma böyle kesin ve korkusuz konuştuğuma,belki korkumu aşkın arkasında gizlediğim içindir,belki de ölümün rengini bildiğim içindir. Bilmiyorum işte,neden diye sorma…

Sonra,’’aşk bebek gibidir’’ benzetmesi…Gerçekten aşk mı bebek gibidir,yoksa bebek mi aşk gibidir.Bir anne için Bebek aşk gibidir,bir sevgili için Aşk bebek gibi.Aslında ikisi de aynı gibi,ama o bir o kadar farklı. Sanırım ne demek istediğimi anladın,çünkü anladığını varsayıyorum,hemen geçiyorum bu faslı,yoksa uyanırsa aşk,önce zehirli tükürüğünü bulaştırır yüzümüze,sonra…
Mektubunda bu akşam ki şiirinden bahsetmemişsin,onu da aldım,bu vesileyle tebrik etmek isterim.Son şiir dedim de belki hatırlamazsın: ’’senli benli’’, bu şiir, yorumcuların da belirttiği gibi farklı olmuş,sonra demişsin ki kısa zaman diliminde yazılan bir şiir bu,o yüzden farklı oldu(sanırım). Aslında bu tür şiirler,senaryosu yazılan şiirlerden daha katmerli gelir okura,dokunulmadırlar biraz da.Belki ivedi gibi gelir,ama şöyle bir baktığında, hiç de öyle olmadığını anlarsın.Büyük şair’lerin unutamadığımız bir çok şiiri de böyle yazılmamış mıydı zaten? Bunu ben değil,Onlar bizzat kendileri söyledi.
Tekrar mektubuna gelecek olursam…

Sanırım bir sonraki mektupta belirtmem gerekecek,çünkü daha da yormak istemiyorum seni.Belki fazla uzattım,
bunun için de beni mazur gör olur mu?

Yazdıklarının debisini her geçen gün biraz daha arttırdığını görmek mutlu ediyor insanı,diye de eklemek isterim.

Bir sonraki mektupta tekrar görüşmek umuduyla…

o zamana kadar kendine iyi bak...

Tahir ile Zühre olabilmek başka ...tek taraflı gitmek başka ...tebrikler...

Ahmet Beyin yorumuna hem hak verdim hem çok güldüm:)) Ne kadar doğru söylemiş. Mikael, ah Mikael...

Her zamanki gibi beğenerek okudum. Hiç bir noktacığa takılmadan...Cümleler de gereğinden fazla sözcük kulanıldığı yerler olmuş ama, bu şekil mektuba yakışıyor. Farklı bir hava katıyor anlatıya....Daha edebi geliyor göze, daha şiirsel daha dolu. Tabi bana göre. Başkaları nasıl sever bilemeyiz:))

Bence Mikael cevaben kıza resti çekecektir. Size mektuplardan oluşanbir roman yazmalısınız derken ne haklıymışım fulya hanımcığım...Ayrıca düşündüm de bir felsefe kulübü kuracak olsam içinde olmasını isteyeceğim üç bayandan birisiniz. "Davidoff, Nilgün Arıkan, Fulya" :)))

Kutluyorum, sevgiler.




Aynur Engindeniz tarafından 10/31/2011 4:39:28 PM zamanında düzenlenmiştir.

Sevgili Fulya ne zaman sayfanıza gelsem bir iç sızısıyla ayrılıyorum. Buna ister empati deyin isterseniz duygu anlatımına yakınlık bilemiyorum ama bildiğim bir şey var ki ; yürek sesiniz hepimizin içinde bir yerlere dokunmakta.

Her defasında bildirim gelen yazınıza yahut şiirinize geldiğimde belki daha önce de okumuş olduğum diğer yazı ve şiirlerinizi okumadan gidemiyorum.Hüzünlü kaleminizi seviyorum hasıl_ı kelam.

İçimizi burksa da daim olsun yürek sesiniz.

Kalbi sevgimle...

Offf ne mektuptu ama :S

Liz'in aynısını tanıdım ben.Tıpa tıp aynısı :S Cinsi Mikailinkiden...
Mikail'i o kadar iyi anlıyorum ki bu mektubu okuduktan sonraki ruh halini...

Fulya Can harikasın...

Sevgiler

Roza tarafından 10/31/2011 4:24:47 PM zamanında düzenlenmiştir.

mikael artık şaraba vurup orhan gencebay dinler bundan böyle,bu kadınları anlamak feci şekilde zeka istiyor, bre liz hanım "seni sevmediğimi anladım bana eyvallah" deseydin ya kısaca kafkanın milanaya mektuplarındaki dolambaçlı duygular geldi aklıma...güzel mektupdu yazarına lafım yok ben lize kızdım...saygılar...

Beni bu kadar çok düşünüyor olman, içimde huzursuzluğa neden oldu. Ben sahiplenilmeye alışkın değilim. Özgürlük bu kahrolası hayatta önemsediğim tek şey. Sevgin, tüm uzaklığımıza rağmen bana güç veriyor. Ama özlenilmek için bile bundan daha fazlasına ihtiyacım var.

Seni düşünüyor olmam seni rahatsız etmemeli. Sahiplenilmeye alışmalısın. Ben seni sahiplendikçe bu dünyada daha güvenli bir şekilde özgürce dolaşabileceksin. Sevgimin sana güç vermesine sevindim. Beni özlemen gibi bir isteğim yok. Dünya gemisinde dolaşırken burada sığınacağın bir liman olduğunu bilmen yeterli.
Fulya çok güzel bir cevaptı.

cityboy tarafından 10/31/2011 4:03:50 PM zamanında düzenlenmiştir.

Vivaldi iyidir, huzur verir. Beethoven dinle ara sıra. Mozart seni üzüyorsa ondan da uzak dur. Müziği ne kadar sevdiğini biliyorum. Bir gün belki yeniden çello çalarım sana.. Kim bilir..

güzel bir mektup...

fulyammm
sana çok teşekkür ediyorum
tüm hatırlattıkların için
unutmadıklarım için
seni her okuduğumda tek tek açtığım kapılar için...
hatta beni ağlatabildiğin için
teşekkürler güzelliğim...


hep sevgimle...

Beni bu kadar çok düşünüyor olman, içimde huzursuzluğa neden oldu. Ben sahiplenilmeye alışkın değilim. Özgürlük bu kahrolası hayatta önemsediğim tek şey. Sevgin, tüm uzaklığımıza rağmen bana güç veriyor. Ama özlenilmek için bile bundan daha fazlasına ihtiyacım var.

***********

Nefis bir mektuptu, Her köşesinde kendimi görmemde cabası..
Betimlemelerin çok güzeldi.. Özellikle benim sürekli söylediğim ve hayıflandığım bölümü yapıştırım yukarı, en çok bu paragrafta buldum kendimi...

Kalemin daim olsun.. Tebrik ederim... Sihirli kalem...