Adı Gül-i Zar (8)

• 31 Ekim 2011 Pazartesi 14:05:55

Hastaneden çıkınca ilk işim Şeref’ in evine gitmek oldu.Tahmin ettiğim gibi alelacele gelip bir kaç eşyasını toplayıp sırra kadem basmıştı o ismine yakışmayan şerefsiz! Ben onun aksine gayet yavaş tüm giysilerimi toplayıp bir bavula yerleştirdim. Aylardır Şeref’ ten gizli biriktirdiğim paralarımıda alarak doğruca Pavyona gittim. Hilmi bey beni görünce suratını astı

" Teşekkür ederim sevgili patronum oldukça iyiyim. Kıymetli müşterinizden yediğim dayağı ve çok sevgili fedainizin karnıma açtığı bıçak izini saymazsak tabi"

Alaycı bir tavırla söylediğim bu sözler Hilmi beyi çileden çıkarmış gibi görünüyordu bense oldukça keyifliydim. " Muhasebeye git ne kadar alacağın varsa versinler ondan sonra defol git bir daha yüzünü bile görmek istemiyorum.Sakın bu kapıdan bir daha adımını atma yoksa fena olur! "

" O kadar kolay değil Hilmi bey! Şartlarımı kabul etmeden şurdan şuraya gitmem.Hee diyorsan ki Karakola git başından geçenleri anlat o daha kolay bak"

Hilmi beyin suratı bir anda allak bullak oldu.Yüzümdeki kararlı ifadeden korkmuş olmalı ki ; ne istediğimi sordu. Öncelikle iş bağlantılarını ve hatrını kullanarak buralardan uzak bir yerlerde bana bir iş bulmasını istediğimi söyledim. Çekip gidecek ve bildiğim her şeyi unutacaktım. Bir süre düşündü sonra telefonu kaldırdı ve bir numara çevirdi.

" Osman Baba ben Hilmi. Nasılsın? "

İşte yine elimde bir bavulla terminaldeydim. Sadece bir kaç yıl önce umutla, korkuyla geldiğim bu koca şehirden, başından ne badireler geçmiş, yaşından önce büyümüş bir kadın olarak ayrılıyordum. Anadolunun pavyonlarıyla meşhur bir şehrine gidiyordum. Hilmi bey aradığı kişiye benden bahsetmiş ama bazı sebeplerden dolayı başka bir yerde çalışmak istediğimi söyleyince aklına onun geldiğini belirtip, güzel sesli bir soliste ihtiyacı olup olmadığını sormuştu.Osman Bey’ de memnuniyetle kabul etmişti.

Hayatımda yeni bir sayfa daha açılıyordu ama bu sefer o sayfanın yazıcısı hayat değil ben olacaktım, başıma gelenlerden sonra hiç bir şeyden korkmuyor, içimdeki o küçük kıza da bundan sonra hiç korkmamasını söylüyordum...

En sonunda uyumuştu Gülizar. Duyduklarımın sarsıntısı içerisindeydim hala. Daha çocuk yaşta neler yaşamıştı bu kadın inanılır gibi değildi. Kendimi yokladım başına gelenlerden dolayı ona bir soğukluk hissedebilir miydim acaba? Mümkün değildi aksine ona olan saygım ve hayranlığım daha da artmıştı. Şimdi her şeyi daha net görebiliyor tüm sorularımın cevapları eksik bir puzzle ’ın parçaları gibi yerlerine oturuyordu. Neden vücudunu benden sakladığı, banyoda saatlerce kalışı ve orkidelerden neden nefret ettiği.

O çok güçlü bir kadındı ama şu anda korunmasız bir kız çocuğu gibi öylesine kırılgan uyuyordu ki yanımda, elimde olmadan içimde bir koruma içgüdüsüyle sarıldım ona, ihtiras ve şehvetten uzak bir masumiyetle bir gülü okşar gibi okşayarak saçlarını...

Günler onun yanında bir rüya gibi geçiyordu. Haftasonları ya pikniğe ya da sinemaya gidiyorduk. İş dışında kimselerle görüşmüyor, sadece birbirimize ait bir hayatı paylaşıyorduk. Hala karar veremiyordum iş dünyasının başarılı kadını Mine’yi mi yoksa gittiğimiz Lunaparkta hiç yaşayamadığı çocukluğuna geri dönen Gülizar’ı mı daha çok sevdiğime.

Artık eve giderken ona papatyalar götürüyordum " Çabuk öğreniyorsun genç adam" demişti bir keresinde. Hele bir gün ona aynı kendisine benzeyen simsiyah saçlı bir bebek götürdüğümde ki sevinci görülmeye değerdi. Sanki değeri ölçülmez karatta bir mücevher almış gibi atılmıştı boynuma " Benim hiç bebeğim olmadı biliyor musun?" diyerek.Bu kadın beni daha ne kadar şaşırtabilir diye soruyordum kendime.Tanıdığım bildiğim hiç kimseye benzemiyordu, bundan sonra ona benzete bileceğim başka birininde olmayacağını adım gibi biliyordum.

Hikayesinin geri kalanını öğrenmek için delice bir istek duyuyordum ama hiç bir zaman sormuyordum. Daha önce kendi isteyerek nasıl anlatmışsa yine öyle yapmasını bekliyordum, çünkü artık biliyordum onun da bunları bana anlatmak istediğini. Onu sevmekle kalmamış ruhuna dokunabilmeyi de başarmıştım artık.

Sorularımın cevaplarını almak için çok beklemeyecektim. Bir gece uyanıp su içmek için mutfağa giderken salonda gördüm onu. Neredeyse tanıyamayacaktım bunca zamandır sevdiğim ve beraber yaşadığım kadını. Kanepede oturmuş başında beyaz bir örtü kutsal kitabımızı okuyordu. Biraz ilerisinde özenlice katlanmış bir seccade ile bir tesbih duruyordu. Sessizce durup bitirmesini bekledim. Kuran-ı Kerim’i kapattı, saygıyla öpüp alnına koydu sonra huşu içinde ellerini açıp gözyaşları içinde dudakları kımıl kımıl bir duayı terennüm etti...

Bütün bu seremoni bitip başını kaldırdığında beni gördü. Eliyle işaret edip beni çağırdı. Gidip yanına oturunca hemen başını omuzuma koyup anlatmaya başladı....