Mimuna...Çöl Çiçeği Olsa İdi..!(4)

• 27 Ekim 2011 Perşembe 10:09:08

Sevginin ne olduğunu, minik bebeğimi, kucağıma aldığımda anladım..Yarabbim..! Bu ne müthiş bir mucize..Bu ne muhteşem bir eser..Onu her kucağıma aldığımda, kalbim, deli gibi atıyordu..Bir kez daha anneme öfke duydum..Bu çektiklerime dur diyebilirdi..Bir şeyleri değiştirmek için çaba sarfedebilirdi..Kadın olarak çektiği o acıyı bana nasıl yaşatabildi..Şu minik yavruma onca acıyı kendi ellerimle yapılmasına nasıl müsaade edebilirdim..Neyse ki, erkekti..Sonra kendimi düşündüm..Ben, bu yaşananları değiştirmek için ne yaptım..? En kolay yol, birisini..suçlamaktı..

Abbas Hussein, evde çocuk istemiyor..Çocuğum benden alınıp, Leyla Ana’ya teslim edldi..Sadece onı görmek, emzirmek için artık ben çadıra gidiyorum..Ama onunla beraber yaşıyamıyor olmak, beni kahrediyordu..Aklım onda..hep yanımda olsun istiyordum..

Çöl çiçekleri, düşen tohumların yaşaması için, onlar büyüyene, toprağa tutunana kadar korumaya alırlar..Allahım bana da.. çöl çiçeklerindeki gücü ver.. oğlumu koruyayım..

Ondokuz yaşıma girdiğimde, Mahmud, İbrahim ve Muhammed adında üç oğlan anasıydım..Yüreğim artık eskisi gibi camdan porselen değildi...Çocuklarım, bana sevgiyi daha önemlisi sevmeyi öğretmişlerdi..

Somali’de yaşam gittikçe ağırlaşıyor..dışarıdaki halk iyice sefaletin içine gömülüyordu.. Bizim duvarların arkasında da hayat eskisi gibi refah değildi..Seferden dönen Kadida Osman, artık ganimet payının yarısını değil, üçte birini vereceğini söyleyince, evde kıyamet koptu.. Avazı çıktığı kadar bağıran Abbas Hussein, öfke krizine tutulmuştu..daha fazla dayanamadı ..ve ..yere yığıldı..

Abbas Hussein, felç geçirmişti..sağ tarafı tutmuyor, onun tüm bakımını ben üstlenmiştim.. Bu durumdan istifade çocuklarımı da yanıma aldırmıştım..Artık korumalar da birer birer, daha fazla güce sahip Kadida Osman’ın yanına geçmişlerdi..Bizim buralarda, eğer güçlüysen ayakta kalırsın..Eğer güçlüysen yanında birilerini bulursun..

Kadida Osman, ara sıra bize, uğruyor..zannetmeyin ki, dosta vefa..dosta, el uzatma.. hayır..! Bir teklifle Abbas Hussein’e geldi.."Canımın istediğinde gelir..size biraz nafakanızı bırakır..giderim..Ha..!o arada da , kadının benimle vakit geçirir..." Midem bulanıyor.. Ürkek gözlerle Abbas Hussein’e bakıyorum..Gözlerim yalvarıyor..kıymasın bana diye..Ama Abbas Hussein’in gözünde bir hiçim..Aslında ne, Abbas Hussein’in, ne de benim, sesimizi çıkartacak durumumuz yok..Çocuklarım açlıkla kıvranıyor, benim hem çocuklarımı hem de ev halkını düşünmem gerekiyor...Artık belli bir saatten sonra ayakta kalma, yanındakilere sahip olma içgüdüsü ağır basıyordu..Ama yine acı...yine gözyaşı..

İç savaş başlamış, El Şabab terör örgütü insani yardımların halka ulaşmasına izin vermiyor.. tüm evlere baskın yapıp herşeyi yağmalıyorlardı..

Bir akşamüstü, dışarıdan silah sesleri yaklaşmaya başladı..Küçük pencereden dışarıya baktığımda bizim duvarları yıkarak üzerinden atlayan terörist gurupların, eve doğru koştuklarını gördüm..Hemen çocukları, Abbas Hussein’in odasının arka bölmesindeki dehlizin içine soktum..Ben de yanlarına sokuldum..kapağı kapattım..Çocuklarımın sessiz kalabilmeleri için Tanrı’ya dua ettim..Herşeyi tekmelediklerini duyuyordum..bir ara birkaç el silah sesi duydum..sonra korkunç çığlıklar uzaklaştı..eve derin bir sessizlik hakim oldu..usulca kapağı açtım..dışarıya çıktım..Abbas Hussein, kanlar içinde yerde yatıyordu.

Abbas Hussein ölmüştü ..Herşeye rağmen üzülmüştüm. . çünkü çocuklarımın babasıydı..

Devam edecek....

27/10/2011
Feray Soydan