KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 2599 Okunma
- 16 Yorum
- 0 Beğeni
Nar Mevsimi
vakit vakitlerden nar
mevsim mevsimlerden onun mevsimi
kırmızı bir can çekiş
saçlarım kızıl bir yelkovan gibi
küheylanın seyirlik satranç dizginliği
vakit vakitlerden duman kiri
duman dili dilimin bilinmezliği
ben giderim şimdi
sesimi de alır yollara düşerim belkiey cahil gözlerim
göremediklerini de oku-sana
kuşlar salt uçmak için mi geldi dünyaya
balıklar yüzmek için
sen sevmek için mi geldin
sevgiden yaratılmış bir damla suyla
ayinlerden adın geçiyordu
ceset ceset büyüyorduk içimize
bir tokat indi esirgeyen geceden
kutsadı bizi güneş
ikra!
ikra!
ikra!
...diye
Hava kararıyordu yine. Aydınlıklar kendi köşelerine çekiliyordu. Akılları meşgul bir dolu insan, kimisi hevesle, kimisi ayaklarını sürüye sürüye evlerine dönüyordu. Yorgun geçen bir günün ardından huzur bulmayı ümit ettikleri yegâne duvarlara koşuyorlardı. Ama unutuyorlardı sanki, kapıya ulaşmadan son defa içlerini oksijenle doldurup; ’her şey’ için şükretmeyi. Yorgundu herkes, sıradanlıklar için...
Issızlaşıyordu insanlar bazen. Ruhlarının ve akıllarının en ücra yerinde kalplerine sığdırmayı beceremedikleri meraklar, bir yığın soru işaretleri her defasında önlerine dikiliyor ama konuşmuyorlardı. Bilmiyordu aslında kimse bir diğerinin ne hissettiğini. Varsayımlar üzerinden, ihtimal vermedikleri şeyler hakkında tuhaf manalar yüklüyorlardı ’bir şey’lere ve ’her zaman’ içlerinde bir dolu emanet bilinmezlik kalıyordu...
Bir kamyon dolusu yük bindirilmiş gibi hisseden yürekler, kuş tüyü gibi hafiflemeyi başaramadığında, hem kendim için hem ’birileri’ için dua ediyordum. Son dediğimiz her şeyin, güzel başlangıçlar için açılan bir kapı olduğuna inanıyordum...
İçimde bir kuş çırpınıyordu sürekli. Sanki havalanmak istiyor gibiydi ama kanatları kırık ve sesi çıkmıyordu. Cansız gibi... Boşluk gibi bir yerin içine yuvarlanıyordum kelimelerimle. Söz ağızdan çıkınca insan kendi kelimelerinin kölesi oluyordu. Çıkmadığında sultanlar gibi geziniyordu ruhun dilediği mecralarda, dört bir bucak. Lakin öyle bir an geliyordu ki, sen de dahil tanıyamıyorken içindeki başka insanı, kimlik kargaşaları, soluk benizli maskeler kol geziyordu suretinde.
Körebe oyunu geliyordu aklıma, küçükken oynadığımız. Şimdi gözlerim bağlıyken ve oyun arkadaşlarım kayıpken, kendi etrafımda üçyüzaltmışbeş kere dönüyordum düş meridyenlerimi çizmek için. Bulamıyordum hiçbir gezegende kaygılarımı. Neden sonra bir soluk, bir nefes parıltısı, yakalanıyordum...
İnsan gerçeklerden neden kaçamıyordu sanki...
Bir söz, tek bir söz, hiçbir şeyi, hiçbir zaman, herkes için ve neden her şeyi değiştirmiyordu...
Takıntılıydım sanırım. Taktıkça büyütüyordum, büyüttükçe küçülüyordum, küçülünce eksilme başlıyordu. Kurallardan hoşlanmıyor ve hiç anlamıyordum kimya / biyoloji içeren deneyleri. Ama suyun kaynama noktasına geldiğinde buharlaşmanın başlaması gibi, bir de buz’un erime noktası oluyordu. Tüm hatırladığım buydu eksik bilgilerimin ışığında kıvranırken. Tam anlamasam da, bendeki eksilmeyi ona benzetiyordum...
Ne tam olabiliyordum, ne yarım. Ortada olmak beni sinirlendiriyordu. Hissiz sanıyorken kendimi bazen siyah ve beyaz arasında karar vermem gerekirken bulduğumda ve neticeye varamadığımda gri - ki hiç sevmiyordum- önüme dikiliyor ve bana katlanmak zorundasın diyordu...
Renklerle aram iyi sayılırdı aslında ama bazen gökkuşağını istemediğimi anlasın istiyordum ya da kuşları sevdiğimi ve bulutlarla bir problemim olmadığını. Yağmur yağabilir, gökkuşağı çıkabilir ve kuşlar altından uçabilirdi. Her şeye hazırlıklı olmalıydı insan. Ama olmuyordu, olamıyordu. Sadece gözlerimi duvarlara dikip tek bir siyah noktaya ve o kocaman kaygısız beyaza odaklanmak istiyordum. Şarkı söylemek istiyordum. Kimse duymasın, kimse bilmesin nefes alışlarımın tısıltısını sadece ben işiteyim. Bir fesleğene el süreyim ve akşama kadar çıkmasın kokusu...
Gecenin kuşatmasına yakalandığım vakit; kupada kahve, kahvede miss bir koku, kokuda davet, davete icabet ve şiir ve o keman sesi ve o fransız aksanı ve hiç bilmediğim türlü şeyler, diz boyu ardı sonu, önü sıra karanlık ve yok olmaya yüz tutmuş çığlıkların kanamalı yankılarını istiyordum...
Susmak en çok kimin canını acıtır?
SUSANIN MI? / SUSTUĞUNUN MU?
Susmak en büyük isyandı, peki sustuğunda mı başlıyordu isyan yoksa biri sustuğunda mı?
Neden hep sınırların ardını merak ediyordu sınırda durdurulanlar? Neden ille de görmek istiyorlardı çizginin gerisini! Neden yetinmeyi bilmiyorduk olduğumuz yerle! Sınır koymaya zorluyordu birileri birilerini. Her şey zoruma gidiyordu. Sınır koymak, sınıra maruz kalmak! Sınırları geçmek istemiyordum. Her ne kadar kuralları sevmesem de, kuralları çiğnemek de istemiyordum. Sınır koymak istemiyordum. Çünkü sınırlar çok zorluyor ve zorlaştırıyordu her şeyi. Özgürlük, sınırsız olmak gibi bir şey miydi?
Özledim diyordum içimden. Neyi, kimi ve neden özlediğimi bilmeden, yine tek bir kelimeye delice anlamlar yüklüyordum. Hatta özlenmeyi bekliyordum, alışamadığım gidişler için. Bağışlanmayı bekliyordum vakitsiz gelişlerim ve dönüşlerim için...
Ruhsuzdum, hissizdim bir garip hallerdeydim yine. Kendimi tuhaf bulduğumdan ötürü utandım anlatmaya. Anlatacak ne vardı ki? Bugün de ölmemiştik. Şaşkın bir yaşam gayreti, bir koşturmaca, bir dinginlik, gayret gösteren yanlarına bir ’kal gelme’ hali.
Dalgın gibiydi herkes. Dönüşüm evresinin pürtelaşı için yine hep yaptığım gibi kendimle ilgili kararlar almıştım. Hobi gibi bir şeydi bu. Kararlar almaktan ve uygulamamaktan garip bir haz duyuyordum. Aldığım kararlar bir süre götürür beni sonra yine pes eder ve başa dönerim diye yatıştırırken buluyordum aklımı ve aklımın tuhaf tezlerini. Beceriksiz ve sakardı sürekliliğim...
Kendimle hoş beş ederken bir mırıltı duymuştum. Evvela duymazdan geldiğim bir mırıltıydı bu. Bu işte bir terslik olmalıydı. Neden başkalarının mırıltılarını duyuyordum ki! Kendi mırıltılarım kulaklarımı sağır ediyordu zaten ama hala başka sesler duyuyordum. Aslında tatsız bir konu vardı aklımı bulandıran. Bulandırmakla yetinir ve beynimde kıvrılarak dolanan kan ırmaklarını incitmez diye dualar ettiğim bir mevzuydu. Gözlerimle ve ellerimle yoklarken sabahı, kıvrılıp tenha bir köşesinde uyuyakalmayı başarabilirim umarım...
Dünya dönüyor!
Tüm ihtişamıyla dönüyor kendi ekseninde.
Göç eden kuşlar dönüyor, terk ettikleri ülkelere.
Semazenler dönüyor, yana yakıla ilahi aşk diye.
Atlı karınca ve dönme dolap dönüyor çocuk sesleriyle.
O içli şarkı sürekli başa dönüyor, dönüyor içimi dele deşe.
Oyunun başına dönüyor ebe, mızıkçılık edeceğini bile bile.
Her şey dönüyor, olması gereken biçimde, azade bir ritimle.
Sen sana dönüyorsun, sen yalnızlığa dönüyorsun, sen ona dönüyorsun.
Her şey ve herkes dönüyor, o dönüyor, ben dönüyorum; Aşk Aşk diye Bi(rbirimi)z’e.
Bugünlerde yer gök kıpkırmızı nar...
Dönmek ne güzel kalplerimize hiç bıkmadan... hiç kanamadan... doymadan...Şimdi bir şifa için
Kalbimi bölsem ikiye
Pazarlığa tutuşsam güzle
Ekim can çekişiyor, ölmesi yakın beş vakte
Kasım desen doğduğumdan mıdır ne, hüzünlü kokuyor her geldiğinde bize
Kırmızı lekesi geçer sanıyorum, gücüm yettiğince silersem bu gidişle..........
Söyle
Aşk mı
Nar mı
Daha kırmızı akar kestiğinde?
fulya/ekim2011
YORUMLAR
İçlerinde (her türden) meyve, eşsiz-hurma ve eşsiz-nar vardır. (Rahman Suresi, 68)
neyin içlerinde biliyorsun değil mi...cennetin...
bir yerde okumuştum ancak kaynağı aklımda değil...
insandaki bu tatminsiz hal...cenneti bildiğindendir...çünkü orada tanımıştır insan her şeyin en güzelini... Adem' in ruhundan olma çocuklarız çünkü...cennet ehlinin...
nar sevgin bundandır belki...cennet meyvesi olmasından..."nar" ın peşinden yazdığın karmaşa da bundandır belki...cennet meyvesini bilen ruh tatmin olur mu?:)))
güzel yazanım beni...sevgiler boston' dan...
Fulya CODAL
ahh ne güzel yazmışsın....
elbette muhakkak ki öyledir
ben iflah olmam artık :)
Boston'dasın ha, maşllh :)
bak gördün mü saatler hep çakışıyor, sen geliyorsun ben uyumaya gidiyorum hep :)
neyse seni görmek güzel, hoşgeldin tekrar,
sevgilerimle Meltemcim..
Bir gariplik görmedim :)) Hatta tam da nar mevsimine denk ruh halinde kahramanımız. Karmaşık, telaşlı, kalabalık fakat yalnız...Bence çok ince düşünüyor bu kahraman. Neyin ne olduğunun sorgusunu bitirip cevabını bulana kadar mahşer kurulmuş olacak korkarım.
Ağır bir anlatım. Kesinlikle dinlek kafayla, yalnız ve -mümkünse yağmur eşliğinde- bir fincan neskafe ile okunması gereken bir yazı.
Geç tebriklerimi kabul et lütfen.
Fulya CODAL
çok teşekkür ediyorum Aynur Hanım..
bilmiyorum dediğim gibi, yazı akıcı ama bütünlükten yoksun geldi bana.
kendi kendime özeleştiri yaparım çoğu zaman, bu kez cümle aleme de duyurdum :)
kahvesiz okunmuyor zaten uzun yazılar..
sevgi ve saygılarımla..
Olmamış, sevgili fulya olmamış. Çok kusurlu bir yazı...
Kesinlikle bu yazının çok büyük bir eksiği var, şimdiye kadar nasıl kimse göremez ki?
Hiç nardan bahsedilir de bu şiirsiz olur mu :)
BİR EFLATUN ÖLÜM
Kırgınım, saçılmış
Bir nar gibiyim
Sessiz akan bir ırmağım
Geceden
Git dersen giderim
Kal dersen kalırım
Git
Dersen
Kuşlar da dönmez, güz kuşları
Yanıma kiraz hevenkleri alırım
Ve seninle yaşadığım
O iyi günleri,
Kötü
Günleri bırakırım.
Aynı gökyüzü aynı keder
Değişen bir şey yok ki
Gidip
Yağmurlara durayım.
Söylenmemiş sahipsiz
Bir şarkıyım
Belki
Sararmış
Eski resimlerde kalırım
Belki esmer bir çocuğun dilinde.
Bütün derinlikler sığ
Sözcüklerin hepsi iğreti
Değişen bir sey yok hiç
Ölüm hariç.
Aynı gökyüzü aynı keder.
Behçet Aysan
gülkurusu
yanlış yere yazmada kendi rekorumu egale ettim iyi mi :)))
(özür dilerim sevgili Nun )
’’Ne alaka kardeşim, nar demişsin, nardan başka her şeyi anlatmışsın!’’
Zaman avucumuzda su birikintisidir..
ve yaşam
serüvendir
sereserpe
nar taneleri gibi..
Bir edebiyat dergisinde yayınlanmalı
daha çok kişi okumalı derim..
Müthiş bir anlatımdı..
Kutlarım Fulya
Takdirlerimle.
Bu hafta sonu Aydın'a Nar almaya gidiceğim...İyi oldu bu yazı...Muhtemelen günün yazısı olacak kadar kaliteliydi...Tebrikler ve selamlar
kırmızı narları severimde açtığım zaman üzülürüm ,çünki hayatın kendisidir aslında içindeki taneler
bazen kırmızı bir nar tanesi
bazen sarı bir sonbahar
bazen kahveringi çürümüşlük
bazen siyah bir nar tanesi yolun sonunda tutunamayanlar
bazen beyazda duruş şaşkınca ne yana akacağını bilemeden
ben sarı bir sonbahar gördüm oldukça hüzünlü
sevgiler
Fulya CODAL
ne güzel özetlemişsin sevgili Aysu, varolasın..
sevgilerimle..
herkesin kendine sorması gereken sorularla yine karma/şıktı yazınız... tebrik ederim ,sevgiyle..
Fulya CODAL
sizi sayfamda görmek de iyi geliyor, teşekkür ediyorum
hoşgeldiniz, sevgi ve saygılarımla..
susmak can acıtmaya başladığında çığlığın kundağı büyür büyür!
ve nâr yağmurları nar tanelerinin yazgısını yazar...
kesinlikle harika birşeydi okuduğum şey!:)
sevgimle...
Mehtap ALTAN tarafından 10/27/2011 10:57:11 AM zamanında düzenlenmiştir.
Fulya CODAL
hoşgeldin Mehtapcığım, teşekkür ediyorum
sevgiyle..
Deli yaaaaaaa... :)
Valla Fulya siirtten geldi bal gibi narlarım...
Suyunuda sıktım, kendinide yedim... :)
HArikasın sen yaaaa... :)
meselci
Siirtten zivzik narları mı geldi sana?
tatları bir başka ya.
:))
(( Seçil Nimet ))
Ne narı bilmiyorum ama bir arkadaşımız getirdi 40 kilo kadar sanırım 10 kilosu 2 günde bitti...
Bal bal, nası bi nar mış bu yaaaaa... :)
nasıl kayboluyorsun kendi helezonunda...bildiğim karanlıkların kapısını çalıp, bildiğim mırıltıları yokluyorsun demek..olmadı işte, bu olmadı kanadığı yerde doğuruyor ekim kasımı...yörüngeme aşk girdiğindendir muhtemelen her kasım' da benim bulanışlarım...
sana gelmeyi seviyorum...her gelişim kendime çünkü...
6'sımıydı?
sevgiler tatlım...
