uzaklar bizim içimizdedir

• 25 Ekim 2011 Salı 06:34:16

Uzaklar bizim içimizdedir... Dünyanın en ulaşılmaz noktası içimizdeki yıkık şehirdir. İnemeyiz içimizdeki şehre korkarız. Caddelerinde gezindikçe bir masalın parçası olduğumuza inandıran şehirde saadet artık gittikçe genişleyen bir düşler mezarlığına dönüşür. O sisli mezarlıkta göreceğimiz her kıpırtı, işiteceğimiz her ses ürkütür bizi. Hiçbir açıklama aydınlatamaz, şahit olacaklarımıza. Mantığımızda küçük bir delik açılır. Bir boşluk doğar, etrafındaki yıkıntıları yutarak büyür. Hiçbir şey o boşluğa direnemez. O boşluğa giren hiçbir şeyde girdiği gibi çıkamaz. O boşluk ki arkadaşları, tanıdıkları, gökte dilek tuttuğumuz yıldızları, tüm yaşamı ve umudu içine doğru çeken bir kara delik gibi, korkutucu bir uğultuyla uğuldar göğsümüzün içinde kulakları sağır eder merdiven boşluklarında kı her ayak sesi ve her zamankınden yorgun olur mum ısıkları, kimsesizlik sokak çocuklarından çalınır eski bir şarkı gibi o ıslak dudaklarda susuşlar kalır…kendını arar insan, kendısinden başka bulmak ıstedığı kımse kalmamıstır,işte sırf bu yuzden intihara gebe sonbaharlar her kapı açılışında beklenen bır mısafır gıbı ağırlanır ve kimbilir kaç sonbahar tasınır yeryuzunden kaç ısımsız kahraman doğar gebe anne karnından, uzaklara duyulan özlem ile…bır aşk ın masalsı ılk heyecanı kaplar bedenden once butun benlığını, yaşama benzer önce bir çift gözun ısıgında yol gosterır sana,uçuruma dönüşmeden önce bir tek şansın vardır, çığlıktır çoğu zaman, anlamsızlığa burunmeden yeterınce vaktın yoksa kaybedeceğın bir oyundur çocukluğunun ıssız duslerınde…düşüşlerden sana kalan kabuk bağlamıs yaralarını kanatıp durursun kı acının beyınden yureğe aktığı andır bu, onca gerçeklığın ortasında tek basına kalmak yalnızlığın tanımınında can bulan bır ayrıntı olur,boyunu aşan dalgalarla yarısmak ask ın kahraman yaratma çabasıdır,oysa aşk kımseyı öldurmeden adını yazmaz hıç bır beyaz sayfaya…bunu bılırsın bıldığın tek doğru olarak yasarsın, çunkı sen uzaklığa sevdalı çunkı sen aşk ın en kahramansız zamanlarında yaşarsın, her susuşta bır kez daha can verırsın, her ayrılık yenı bır son, bu karanlık geceler aşk ın ıssızlığında ay ısıgına duyulan özlem olmuştur…ve artık kelımelerın anlamsız kalması bıle anlamsızlığa suruklenen acı bır ıtıraf mektubudur,elınde ne bır adres nede bır ısım, gonderılmemıs mektupların ılkı dıye not alırsın ustune ve ondan sonra butun beyaz kağıtlarda aynı notu gorursun...