Yalancı bir gecenin renginde sessiz sözlerin.benden, kendinden bile uzak...

...Karadeniz’in kıvrımlı yollarını aşarak arardım mutluluğun adresini.her arayışımda ’UMUT’ vardı adın misali.belki bu sefer düzelir temennisini saklardım, önceleri derin yaralar açtığın kırılgan ruhumun kuytularında...

Zamanla gözlerinin içine bakmayı unutturmuştun ve sen öğretmiştin kutsal sevginin nasıl saklanacağını.hırpalanıyordun gitgide benliğimi.küçük dünyamın, büyük yıkıcısı olmuştun. vebal neydi? ilklerin doruğuna seninle varmış olmam, yoksa bitmek bilmeyen, aşkı mağlup etmeme, tüketmeme inancım mı? NEYDİ?

Varlığının içinde sensiz geçen lahzalarda güçlü olmayı öğrendim.ağladım, tebessüm kandırmacasını oynadım tek başıma.hırpalandım ve boyadım duygusal çöküntülerimi aldatma denen yapıncağın fırtınasıyla. ....oysa ki sadece kendimi aldattım ben.

Başka tenlerde, başka kokularda izini sürdüm.YOKTUN! ÇOKTAN GERİDE KALMIŞTIN UMUT; tıpkı temmuz gibi, ilk günkü gibi...