TÜRKİYE...TÜRKİYE...

• 22 Ekim 2011 Cumartesi 16:06:03

1- G.S YE ÖVGÜ İÇEREN BU ANI BİR BJK LI TARAFINDAN YAZILMIŞTIR
2- BU ANI BAŞLANGIÇTA BİR FUTBOL MUHABBETİ GİBİ GÖRÜNSE DE DEĞİLİR...


1983 de Gelmiştim.Yurdumun Güneyinden, Güney Doğusuna...Manavgat’tan, Batman’a... Üç kişilik bir çekirdek aile olarak: Ben, eşim ve 7 aylık bir bebek olan oğlum Sinan... İki ay kadar sonra bir ateşli hastaklık ve ateşini düşürelim diye yaptırdığımız bir iğne sonucu Sinanımız bütün vücudu kangren olarak aramızdan ayrıldı. Onu sadık yar karatoprağa emanet edip, acımızı içimize gömerek bu vatanın evlatlarına eğitim verme görevime devam ettim.

1984 de Cihangir’im dünyamızı şenlendirdi.Bir yıl Sonra da Tuğrul’um. Onların paytak ördekler gibi etrafımda dolaşmaları, her okuldan gelişimde boynuma atlamalarıyla Sinan’ımın acısı her gün biraz daha azalıyordu. Böyle böyle yıllar birbirini kovaladı ve geldik 1988 yılına...Hani şu Galatasaray’ın Avrupada fırtına gibi estiği yıllar...

Renkli televizyonların hayatımıza yeni girdiği yıllardı...Mustafa Denizli : Milletimiz bize inansın Neuchatel takımını burada 4-0 yeneceğiz’ diyor; bizlerse ’ Hikaye anlatıyor’ yorumları yapıyorduk...Ama bizim için mucize olan bir şey gerçekleşmiş ve 4-0 değil 5-0 yenmiştik Neuchateli...9 Kasım 1988 akşamı ve ertesi gün tüm Türkiye gibi Batman sokakları da korna sesleri ve ’ Türkiye- Türkiye ’ ya da ’ Cim-bom ’ sesleriyle inliyordu. Cihangir ’Türkiye’ diye bağırmakla beraber ’Cim-bom ’ demiyor ama Tuğrul, Hem ’Türkiye’ diyor hem de ’Cim-bom...’(Oğlum sen BJK lısın ’ Cim-bom’ deme desem de inat etti sıpa...Ailemizdeki tek Cim-bomlu odur hala )

Galatasaray daha sonra da bir kaç Avrupa takımını yendi. ( İsimlerini hatırlamıyorum. Sanırım biri Monaco idi )...Sokaklar, Caddeler yine ’Türkiye ’ ve ’Cim-bom’ sesleriyle inliyor...Bizimkiler de biri üç, diğeri dört yaşında olmasına rağmen çıkıyorlar sokaklara ve Batman’lı abileriyle birlikte bağırıyorlar ’ Türkiye..Türkiye ’ diye...Bütün Türkiye, doğusuyla batısıyla tek yürek olmuş ’ Türkiye’ diye bağırıyor...

Bir gün aldım çocukları ve eşimi birlikte bir arkadaşa misafirliğe gidiyoruz...Baktık caddenin yukarısından bir düğün konvoyu geliyor...Önde gelin arabası, arkasında uzun bir konvaoy halinde diğer arabalar...Gelin arabasının da önünde Bir motosiklet...Motosiklette iki kişi...Biri motosikleti kullanıyor, arkada oturan ise kocaman bir Türk bayrağı elinde sağa sola sallıyor. Benim aslanlar ( Cihangir ve Tuğrul ) Elimden kurtuldukları gibi fırladılar caddenin kenarına ve başladılar bağırmaya ’ Türkiye...Türkiyeee’ Hanım da ben de gözlerimizden yaşlar gelinceye kadar güldük...Konvoydakiler de güldü...Bizi selamlayıp geçip gittiler.

Çocukları cadde kenarından çektim ’ Çocuklar bu akşam da bir maç var ama bu, cimbomun maçı olmayacak ’ dedim. Aptal aptal suratıma baktılar. Cimbomun maçından başka hangi maç için insanlar böyle korna çalıp şenlik yapabilirdi ki?

1988de , 1989 da sokak ve caddeleri ’ Türkiye, Türkiye ’ sesleriyle inleyen o topraklarda artık ’ Türkiye ’ diye bağırmaktan korkmak , Türk bayrağının yırtıldığını ve yakıldığını görmek, birlik ve beraberliğin her gün kum taneleri gibi avucumuzdan kaydığına şahit olmak ne kadar üzücü değil mi?