Kaddafi’ nin son dakikaları ile ilgili çeşitli videolar dolaşıyor. İçlerinden bir tanesine bakmak istedim gerçek mi diye, bitiremedim, tüylerim diken diken, çarpıntı başladı vicdanımdan, insanlığımdan, öfkemden, hırsımdan, acımdan, çaresizliğimden ötürü. Özellikle fondaki “Allahuekber” naraları daha da perçinledi hislerimi, kapattım… Hiçbir din, hiçbir inancın simgesi, hiçbir mazeret bu vahşeti desteklemez, desteklememeli, destekleyenler varsa inananların inançlarını sorgulaması gerekli. Hatası olan, suçlu olan cezası verilebilecek duruma getirildiyse, onu daha sonrasında türlü işkencelerle et, kemik ve kandan ibaret cansız bir varlığa dönüştürmek, dönüştürmeye kalkışmak, hele ki buna Allah’ ı alet etmek, Allah’ ın adına yapıldığını söylemek vahşetlerin en kötüsü, günahların en büyüğü, cahilliğin, hayvanlığın, birilerinin itliğini yapmanın daniskasıdır. Son günlerde yaşananlar, terör olayları, sözde devrimler, bu uğurda ölenler, öldürülenler… Bunları yapanların insan olmasına, yaptıklarından çıkar sağlamalarına, yanlarına kâr kalmasına öfkeleniyorum, onlara yanlışlarının anlatılamadığına, yanlışlarından döndürülemediğine üzülüyorum. Bütün bunların ne ilk ne de son olacağını biliyorum, bildiklerimden, gördüklerimden, duyduklarımdan, yazdıklarımdan ötürü insanlığımdan utanıyorum…