Su ateşini hiç gördünüz mü?
Yanar mı su hiç deli deli, alevleri göklere vurmuş?
Yok, yok; yandığını iddia edecek değilim
Üstelik bahsini ettiğim şey de suyun üzerinde yanan yanıcı maddelerden oluşan yangınlar değil. Olduğu gibi suyun yanması merakımı bir hayli kabartan.
Aynen siz gibi ben de görmedim yandığını suyun.
Yandığını görmediğimiz pek çok şey gibi.


Yüreklerimiz yanar değil mi? Biliriz, hissederiz. Ama göremeyiz yüreğin de yandığını.
Öyleyse, kim bilir belki de su da yanıyordur.


Su yansa nasıl olurdu acaba? Sımsıcak olur ve fokurdardı diye düşünüyorsak o zaman suyun kaynadığını söylemek daha doğru değil mi?


Su yandığında kuruyordur sanırım, hiç kimseye göstermeden.
Kupkuru kalıyordur suyun bulunduğu o bölge; kurak, verimsiz bir çöl gibi oluyordur.

Ya yüreğimiz? Yandığında kuruyor mu? Hiçbir duyguyu barındırmıyor mu bir daha içinde?
Sevgi, acı, hüzün, sevinç gibi...
Ya da buza mı kesiyor?
Ki bu durumda da aynı şeyler söz konusu değil mi?

İkisi de değildir diye düşünüyorum. Ne kuruyor, ne de donuyor! Alev alev yandıkça daha da artıyor içindeki sevme ateşi, hüzün, sevinç, acı! Donduğunu iddia ettiğimizde de aynı şekilde içinde sakladığı minicik bir kıvılcım erimesine neden oluyordur.

Kısacası yürek yansa da donsa da, eminim yeniden bir kez daha aynı duygularla dolup taşıyor.


Su!
Öyle inatçı oluyor, öyle yanıyor ki canı dönmüyor bir daha.
Fark ettirmeden yandığı, kuruyarak terk ettiği bir yere hiç gelmiyor bir daha.
Ve giderken beraberinde de götürüyor pek çok şeyi bütün kırılmışlığıyla.


Su yanar mı? Kim bilir?


atilla güler