Geceden Güne Yeni Işıklar

• 16 Ekim 2011 Pazar 15:13:27

Herkes benim gibi midir bilemiyorum fakat ben her gece hayata dair yeni umutlar ve güne dair yeni planlarla uykuya dalıyorum.

Belirsizliklerin en net gerçekler olduğu bir dönemimden geçiyorum, belki de hayatımda bir daha geçmeyeceğim bir yol bu. Bir bakmışım radikal kararlar alıyorum ve nefesimi hırsımla tutuyorum, bir bakmışım oluruna bırakma hastalığına yakalanıyorum. Hiçbir zaman çok hırslı olmadım fakat belirsizlik ölesiye ürkütüyor beni. Karanlıkta kalmış bir çocuk kadar şaşkın ve tedirginim en az. Etrafımda tutunabileceğim en yakın dayanağı arıyorum can havliyle ve bir an önce ışığı açacak düğmeyi bulmaya çalışıyorum. Panik bir çok insana yaramaz, bana da yaramıyor. Korkumu bastırmaya çalışıyorum ve gözlerimi karanlığa alıştırmaya çalışıyorum.

İnsanı aydınlığa kavuşturacak olan şeyler sürekli değişir, benim şu anda düzene ihtiyacım var. Kendimi gerçekleştirme yaşımda mıyım bilinmez ama kendimden memnun olmaya ihtiyacım var. Gün aşırı değişen planlarım ve hiç yetiremediğim bolca zamanım var. Yol haritam var, rehberim var, imkanlarım var. Herşeyin var da sorunun ne o zaman diyeceksiniz, söyleyin.

Sorun belki yeterince istememem, belki kararsızlığım, belki tezcanlığım belki de zamanının gelmemiş olmaması, bilemiyorum.

Bildiklerim ise; ben her sabah geceden emanet umutlarım ve planlarım cebimde yola koyuluyorum ama yine her sabah da başka bir yola uyanıyorum. Herşeyin kontrolümde olduğunu düşünerek yeni hevesler besliyorum içimde. Çabalıyorum, hiç olmadığım kadar azimliyim de...ayrıca unutkanım. Açmam gereken kapı, henüz ulaşamadığımdır bunu unutuyorum. Kapı belli, ben geçmek için boyumu ayarlıyorum sadece. Yol belli, ben sadece çıkınımı hazırlıyorum.

Geceden güne yeni umutlarla başlıyorum. Hayal kırıklıklarıma yenileri ekleniyor, sevimli planlarım kumdan kaleler gibi un ufak oluyor, yoruluyorum. Gece yorgunluklarıma merhem oluyor, kırıkları örtbas ediyor ve yine uyanıyorum. Yeni heveslerimi kahvaltıma katık ediyorum, bütün dünleri unutup gülümsüyorum, lekesiz tertemiz... Değiştiremediklerimi kabulleniyor ve insan olduğumu hatırlıyorum.
Ya siz?