Merhaba,öncelikle yazınız ilginç ve farklı.Beğenimi ve takdirlerimi ifade etmekle beraber,bazı çekincelerimi de kendime göre açıklama ihtiyacı duydum.Yazınızın giriş kısmında ifade ettiğiniz; "bazen dilediğini dilediğince yapmalı insan..."söylemi hem özgürlüklerin açılımı bakımından rahatlatıcı, hem de tehlikelerin sınırını çizemediği için duygular üzerinde baskı yapmakta..Her ne kadar "bazen" demişsiniz de, hangi konularda “bazen” hangi konularda “her zaman” dilediğimizi yapmalıyız? Bunun irdelenmesi gerekmez mi? Örneğin, duygusal konularda, aşkta sevgide dilediğimizi yapalım mı? Yahutta iş dünyasında...iş dünyasında nasıl davranmalı?... Akıl ve mantık bazen insanın başına beladır... Çünki hukukta da inançlarda da "aklınız varsa sorumlusunuz"dur… O zaman aklımızın olması da bizi kontrollü ve dikkatli hareket etmeye zorlamaktadır... Acaba "mongol, kriten, idiot vb. olsaydık da dilediğimiz gibi mi hareket etseydik? Böyle olmayı kim isterdi?...

Nitekim sonraki bölümlerde “…yazmak istediğim için hata yaptım bilerek.. şimdi kalkıp eleştiri malzemesi olmak ne de güzel …” diyerek telafi etmişsiniz.
Ancak böylesine ciddi ve iddialı bir yazıda esip savurmak,aklına geleni yazmak ne derecede doğru?

Mutluluğu betimlerken; "salataya limon sıkarken..."benzetmesini yapmışsınız...Yaşamımızda bu kadarcık mutluluğu yeterli görebilmekte miyiz? Bu aslında pozitif bakışın bize sağladığı hoşgörüdür…azla yetinenler daha kolay mutlu olabilirler mi? Yahutta az şeye mutlu olanlar ufaş şeylerle de mutsuz oluyorlarsa bu da yaşamımızda bir handikap olmaz mı?

“aslında özgürlük sonsuz bir boşluktu…” söyleminizle özgürlüğü böyle tanımlamışsınız…serçe örneğiyle. İnsanlar da bir bakıma böyle düşünürse, bir uzvunu kaybeden insanların düşüncelerini empati yapsanız da isabetli ifade edemezsiniz.Üstelik bir araştırma örneği de vermemişsiniz. Özgürlüklerin böylesine deli dolu açıklanması ne derece doğru…
Bundan sonraki bölümlerde de “aslında kimse kimseyi anlamak için…” yargısında olduğu gibi
kendi hayat biçiminizden küçük kesitler alarak “kesin bir yargı ya gitmek için kararlı bir biçimde “tümevarım” yöntemini kullanıyorsunuz.

“…herkes bilir, hiçbir şeyin hiçbir zaman göründüğü gibi ve olması gerektiği gibi olmadığını…” ifadesi de “kimimiz” olsaydı, kesin yargı yerine, daha göreceli, daha bilimsel bir yaklaşım olmaz mıydı?

Yazınızın büyük bir kısmında “gitmek” kavramı üzerinde çok durmuşsunuz. Sanki buralarda okuyucuyu şaşırtmak adına, bilerek kavrak kargaşası oluşturmuşsunuz. Örneğin;
“…aslında önce kendinden gidemediğinde, yahut hiç gidemediğinde ve gidemediğinde kimseden, öyle ya bir yerden de gidemediğinde yani gidemediğinde mi başlar hikaye
kaldığında gitmenin hükmü de mi kalır yani? öyle ya kendinden gitmeli bazen veya hiçbir zaman.. kendine sarılmalı, sarılmalı yahut, velhasıl sarılmalı kendine
gitmeye dair tüm yara bereleri ve ayak izlerini savurmalı.. öyle ya yine de kendinden giderken insan, hep kendine varmalı.. dönüp dönüp koşmalı iyimser yanlarına…”
Asıl olan yazıda fesahat ve belagat değil midir? Az söz ile çok şey anlatabilme gücü daha önemli değil mi? Eğer yazının konusu böyle bir karmaşaya dayansaydı “sarımsaklasak da mı saklasak” cinsinden bir tarz tutturulabilirdi. Oysa yazınızın başlığı olmasına rağmen göze çarpan belirli bir konusu da bulunmamakta.
Yine, “…ağladıkça’ büyüdüm.” İfadesinde de ağlamanın sadece pozitif boyutu üzerinde irdeleme yapmışsınız. Oysa böylesi bir yazıda negatif yönler de dile getirilebilirdi.

Çarpıcı bir yargı da “susmanın çare olduğunu” vurgulamanız olmuş. Oysa diyaloğu hep açık tutmamız gerekmez mi? “...nasılsa yorulacaksınız” gibi kesin bir yargı, başkaları adına üstelik, son derece sakıncalı değil mi?
Yorumumu okuduğunuzda kızabileceğinizi de dikkate alarak yine de bunları yazdım. Çünki sizin sanatınıza ve kaleminize değer vermekteyim.Yoksa bu kadar zamanımı ayırmazdım.Saygılarımla…