Güzel, hoş bir yazı.
Saygımla.

Her paragraf bir makale konusu.
Ama konuyla ilgili makale yazmaya da gerek yok; bu şekildeki özü daha güzel.

Güzel sunumunuz için teşekkürler, saygı öncelikli sevgiler.

Yaşam, ölüm, insan,hislerimiz, hissetmediklerimiz ne kadar bizdendi. Bazen ne çok şey düşünürüz. Ne mutlu bize üstünde durup irdeleyebiliyorsak. Kutluyorum güzel yazını. Sevgilerimle.

herkesin bir düzeni var
kendi karma/şıklığında... diye söylemiştiniz...

karma/şıktı yazınız,
saygımla,

demir parmakların ipeksi bir eldiven ile dokunuşuydu
zaman zaman kendi derinliğini haykıran bir çığlık
bazen sükut vurulmuş cümleler örgüsüydü



dediğiniz gibi şair, farklı zamanlarda
farklı ruh karelerinden oluşmuş bir fotoğraftı
böylesine doygun dizeler ile oluşmuş paylaşım için teşekkürler


çokça beğeni ve saygılarımı bırakıyorum...

Merhaba,öncelikle yazınız ilginç ve farklı.Beğenimi ve takdirlerimi ifade etmekle beraber,bazı çekincelerimi de kendime göre açıklama ihtiyacı duydum.Yazınızın giriş kısmında ifade ettiğiniz; "bazen dilediğini dilediğince yapmalı insan..."söylemi hem özgürlüklerin açılımı bakımından rahatlatıcı, hem de tehlikelerin sınırını çizemediği için duygular üzerinde baskı yapmakta..Her ne kadar "bazen" demişsiniz de, hangi konularda “bazen” hangi konularda “her zaman” dilediğimizi yapmalıyız? Bunun irdelenmesi gerekmez mi? Örneğin, duygusal konularda, aşkta sevgide dilediğimizi yapalım mı? Yahutta iş dünyasında...iş dünyasında nasıl davranmalı?... Akıl ve mantık bazen insanın başına beladır... Çünki hukukta da inançlarda da "aklınız varsa sorumlusunuz"dur… O zaman aklımızın olması da bizi kontrollü ve dikkatli hareket etmeye zorlamaktadır... Acaba "mongol, kriten, idiot vb. olsaydık da dilediğimiz gibi mi hareket etseydik? Böyle olmayı kim isterdi?...

Nitekim sonraki bölümlerde “…yazmak istediğim için hata yaptım bilerek.. şimdi kalkıp eleştiri malzemesi olmak ne de güzel …” diyerek telafi etmişsiniz.
Ancak böylesine ciddi ve iddialı bir yazıda esip savurmak,aklına geleni yazmak ne derecede doğru?

Mutluluğu betimlerken; "salataya limon sıkarken..."benzetmesini yapmışsınız...Yaşamımızda bu kadarcık mutluluğu yeterli görebilmekte miyiz? Bu aslında pozitif bakışın bize sağladığı hoşgörüdür…azla yetinenler daha kolay mutlu olabilirler mi? Yahutta az şeye mutlu olanlar ufaş şeylerle de mutsuz oluyorlarsa bu da yaşamımızda bir handikap olmaz mı?

“aslında özgürlük sonsuz bir boşluktu…” söyleminizle özgürlüğü böyle tanımlamışsınız…serçe örneğiyle. İnsanlar da bir bakıma böyle düşünürse, bir uzvunu kaybeden insanların düşüncelerini empati yapsanız da isabetli ifade edemezsiniz.Üstelik bir araştırma örneği de vermemişsiniz. Özgürlüklerin böylesine deli dolu açıklanması ne derece doğru…
Bundan sonraki bölümlerde de “aslında kimse kimseyi anlamak için…” yargısında olduğu gibi
kendi hayat biçiminizden küçük kesitler alarak “kesin bir yargı ya gitmek için kararlı bir biçimde “tümevarım” yöntemini kullanıyorsunuz.

“…herkes bilir, hiçbir şeyin hiçbir zaman göründüğü gibi ve olması gerektiği gibi olmadığını…” ifadesi de “kimimiz” olsaydı, kesin yargı yerine, daha göreceli, daha bilimsel bir yaklaşım olmaz mıydı?

Yazınızın büyük bir kısmında “gitmek” kavramı üzerinde çok durmuşsunuz. Sanki buralarda okuyucuyu şaşırtmak adına, bilerek kavrak kargaşası oluşturmuşsunuz. Örneğin;
“…aslında önce kendinden gidemediğinde, yahut hiç gidemediğinde ve gidemediğinde kimseden, öyle ya bir yerden de gidemediğinde yani gidemediğinde mi başlar hikaye
kaldığında gitmenin hükmü de mi kalır yani? öyle ya kendinden gitmeli bazen veya hiçbir zaman.. kendine sarılmalı, sarılmalı yahut, velhasıl sarılmalı kendine
gitmeye dair tüm yara bereleri ve ayak izlerini savurmalı.. öyle ya yine de kendinden giderken insan, hep kendine varmalı.. dönüp dönüp koşmalı iyimser yanlarına…”
Asıl olan yazıda fesahat ve belagat değil midir? Az söz ile çok şey anlatabilme gücü daha önemli değil mi? Eğer yazının konusu böyle bir karmaşaya dayansaydı “sarımsaklasak da mı saklasak” cinsinden bir tarz tutturulabilirdi. Oysa yazınızın başlığı olmasına rağmen göze çarpan belirli bir konusu da bulunmamakta.
Yine, “…ağladıkça’ büyüdüm.” İfadesinde de ağlamanın sadece pozitif boyutu üzerinde irdeleme yapmışsınız. Oysa böylesi bir yazıda negatif yönler de dile getirilebilirdi.

Çarpıcı bir yargı da “susmanın çare olduğunu” vurgulamanız olmuş. Oysa diyaloğu hep açık tutmamız gerekmez mi? “...nasılsa yorulacaksınız” gibi kesin bir yargı, başkaları adına üstelik, son derece sakıncalı değil mi?
Yorumumu okuduğunuzda kızabileceğinizi de dikkate alarak yine de bunları yazdım. Çünki sizin sanatınıza ve kaleminize değer vermekteyim.Yoksa bu kadar zamanımı ayırmazdım.Saygılarımla…

"ölenler hep ’başkaları’ oluyor"


ahh fulya bu soze oyle bir takildim ki,kendi sela'mi duyar gibi oldum..
kendi cenazeme gittim..

birgun olecegimizi unutup hep uzuluyoruz,uzuyoruz ne icin?

iyi ki olum var!

...

yazinin geneline tam anlamiyla giremedim.

bu sozun kilitledi beni...


hep sevgimle fistikli lokum :)

Bu sayfayı her ziyaretim ayrı lezzetlerle karşılıyor beni...Yine güzel,yine kıvamında yine tadındaydı...selamlar ve tebrikler değerli yazar...

susalım tüm stradivariuslar telini koparmışken

.

sevgiler

Bazen o kısacık anlardaki hislerin devasalığı geniş zamanların hiçbirinde yoktur işte. Kasmakla olmuyor. Esip gürlemeli insan yoksa yağamıyor. Zorla değil işte.
Bazen alakasız bile olsa yan yana durunca gerçek gerçekten sahici duruyor. Öyle durmuş işte.

Sevgimle.

Düşünceler yine bir 3. dünya savaşından çıkmışçasına; darmadağındı... Paragrafların serkeş hali aşikardı..Fakat, orjinaliteyi koruma babında ise emin adımlarla ilerliyorsun yine ablacım...

''Susmak için şimdi konuşuyorum'' der gibi...

Hürmetle...

Seni anlıyorum ...denmesini isteriz bazan.
Okyanusa daldırıp ellerimizi, bir avuç balık yakalama şansımız ne kadarsa, o kadar sığ'dır mutluluk...Ne yapalım Fulyam kimsenin kimseye ödünç huzur verme şansı yok yaralana yaralana dik durmayı öğreneceğiz..


Seninle dertleşmek güzeldi
Sevgilerimle

Not : Yazmak yakışıyor kalemine

''aslında olmadık şeyler geliyor insanın aklına bazen ve hatta çoğu zaman..
ölenler hep ’başkaları’ oluyor, gitmekle kalmak arasında incecik bir çizgide buluyor insan kendisini
’başkalaşma’ya aç mıyız sahi.. laçkalaşmış maskelerimiz çok sahici değil mi..''


Ben bunu aldım kendime..Ve eyvallah dedim asi yüreğe :)

Sevgiler

Estetik bir iç döküş hikayesiydi. Tebrik ederim Fulya.