Hayatımın Aşkı

• 11 Ekim 2011 Salı 03:02:29

Derste bir an gelir, kendinizi öğrencilerinize N teorisini açıklarken bulursunuz. Şüpheci, hatta sinik bir teoridir bu. Duygusal ilişkilerin ümitsizliğine işaret eder.

“Eğer hayatınızda N tane ilişki yaşamışsanız, büyük olasılıkla N tane de ayrılık yaşamış olacaksınız. Diyelim ki ömrünüz boyunca yirmi kadınla ilişkiniz oldu. Ölürken yatağınızın başında kimse yoksa yirmisinden de ayrılmışsınız demektir. Hala birisi tepenizde dikiliyorsa on dokuz ayrılık yaşamışsınızdır. Öbür dünyaya giderayak beş kadını aynı anda idare etmiyorsanız, bu rakamlar bir şeyi gösterir: İnsan ilişkilerinin doğası onları bitmesini gerektirir. Bitmeyen ilişki anormaldir. Beyaz balinadır. Sizin de adınız Ahab olmadıkça onun peşine düşmeyin.”

Bu noktada sınıfta bir çalkantı olur, biri mutlaka diğerine “Ulan Seyfi ne şanslısın, bu dünyadan, ayrılık yaşamadan göçeceksin” der, sonra pis pis güler ama sonra ders mutlaka kaldığı yerden devam eder.

İşin doğrusu söylediklerime inanırım. Hayat boyu beraberliğin, bir ömür boyu yaşanan aşkın ara sıra hayalini kurmayı sevdiğimiz bir efsane olduğunu düşünürüm. Kendi hayatımın bunun bir göstergesidir. İnsanlar hayatıma girer çıkarlar, girer çıkarlar, girer çıkarlar, hatta öyle ki ben bile kendi hayatımda kalamadım; başka birine dönüştüm.
Derken bir gün her şey değişmedi. Bir şey değişti. O bir anda hayatıma giriverdi. Tıpkı kedimin yavruyken açık teras kapısından içeri girip evime yerleşmesi gibi, o da bir delikten içeri sızdı ve orada kaldı. Belki hala haklıyım, belki N kuralı bu sefer de geçerli olacak. Ama nedense yanılacağımı düşünüp mutlu oluyorum.

“Büyükbaban bunları mı yazmış?”

Başımı salladım.

“Peki haklı mı çıkmış? Yalnız mı ölmüş?”

Ona baktım. Uzun kuzguni saçları, koyu renkli gözleriyle öyle güzeldi ki. Bir an büyükbabamın ne hissettiğini anlar gibi oldum.

“Yok” dedim, “Ölürken yanıbaşındaymış.”

Yüzüne bir gülümseme yayıldı. Sonra konu değişti, bize geldi. Gece boyunca konuştuk. Hayaller kurduk. Kadehler kaldırdık. Saat birde bardan dışarı atıldığımızda hala ona büyükbabamın bu satırları bir erkek için yazdığını söyleyememiştim.