Yağmur var İstanbul’da.

Kaplumbağa gibiyiz, hemen kabuğumuza çekildik.Sokaklar bomboş, yağmur kendi kendine yağıyor.Ara sıra ayıp olmasın diye, camdan bakıyorum.

Bugün günlerden pazar, yapacak birşey yok.Çocukken televizyon seyretmek ne büyük
keyifti.Oysa şimdi şehit haberlerinden ve reklamlardan başka hiç birşey yok.
Yağmur hâlâ yağıyor, caddeler bomboş.Yine en iyisi televizyonu açmak.


Rastgele bir kanala girdim.

Yağmur yağıyordu...

Karadenizin Golezana Yaylasında da yağmur yağıyordu.
Hani biz kabuğumuza çekilmiştik ya, işte şimdi İstanbul’a acıdım.

Yediden yetmişe o yağmurun altında ve o çamurun içinde kol kolaydılar, tulumlar çalındı, horonlar çekildi, burunları soğuktan pembeye boyanmış insanlar neşe içindeydiler, kimin genç, kimin yaşlı olduğu belli bile değildi.

Önce yağmurdan utandım, sonra o insanları kıskandım.


Bizim atalarımızdan cirit diye bildiğimiz oyunun başka versiyonunu "domuz kovma oyunu" oynadılar.Yağmur hızlandı, kimsenin umrunda bile değil.

Onları gördükçe adeta üşüdüm...farkında olmadan büzüldüm.

Nasılsa az sonra herkes evine gider, kurulanırlar...diye düşündüm.

.

Al sana, her yeri İstanbul mu sandın ?


Güneş battı...küçük bir yayla evinde toplandılar.Allah ne verdiyse ama Allah ne güzel şeyler vermiş, imrendim...Yöreye özgü yiyecekler.

Bu insanlarda yaşlı genç ayırımı yok.Herkes aynı yaşta.
Sonra içlerinden biri yaşamlarını anlatmaya başladı,

- keçi bizim hayatımızdır kızım.Yere en güzel otu koy çek git kenara izle,bak yer mi yemez mi ? Yemez kızım ama sen elinle yemini ver hemen yer, çünkü keçi temiz hayvandır.
Bizim havamız keçidir, hayvanımız keçidir, sütümüz keçidir, ekmeğimiz keçidir, çalgımız bile keçidendir.


Tam o anda içlerinden başka biri eliyle keçi sesi çıkarıp, keçi taklidi yapmaya başladı.


- peki amca, keçi için inatçı derler doğru mu ?


- inatçıyızdır kızım, bak şu yağan yağmura...o inat eder yağar, biz inat eder oynarız.







Yağmur hâlâ yağıyordu...İstanbul’da

öyküsatıcısı2011Davidoff