Derler ki, “Yalnızlık paylaşılırsa, yalnızlık olmaktan çıkar.”

Ne kadar düşünürseniz düşünün, ne kadar çaba sarf ederseniz edin, bu konuda bir son’a ulaşmak mümkün değil galiba. Girip yalnızlığınızın koluna, uzun bir yol geçip, fırtınalı denizleri aşıp “Yalnızlar Limanı”na vardınız diyelim. Bilirsiniz, gerçeği görmenin tek yolu, yürek gözü ile bakmaktır. Ve gerçek siz’i görebilmelerinin yolu da yüreğinizi açmaktır.

Sizleri bilemem, ama ne zaman yüreğimi açsam ve yürek gözümle baksam bir çıkmaz içinde olduğumu görürüm. Gerçeklerin ve Hayallerin sarmalında yitik bir yolcu gibi hissederim kendimi. Titrek bir mum ışığı gibi etrafımı aydınlatmaya çalışan umutlarım hep tükeniverir bir süre sonra. Yalnızlığın şeffaf perdesi sarar ruhumu/bedenimi.

Derim ki, “Damdan düşenin halini, damdan düşen anlar.” Ve açınca yüreğimi, bakan yalnız yürekler görür yalnızlığımı. Yalnızlıklar, yalnızlık olmaktan çıkar. Ne çare, olmuyor işte. Açıldığını sandığım yüreklerde hep bir gizli köşe, bir kilitli oda kalıyor. Ve bir zaman sonra o kuytularda gizlenen egolar, gizli hesaplar ya da kıskançlıklar umursamaz bir biçimde çıkıyor ortaya.

Hep böyle bitiyor umut yolculukları. Dostça paylaşmanın, insanca anlaşmanın başka bir yolu yoksa, bir devr-i alemde yitip gidiyor ömür. İnsan kendisini yalnızlığın son kalesinde bir hükümlü gibi hissediyor.

Şimdi soruyorum sizlere ; Yalnızlık Paylaşılır mı ?