BELKİ BİR GÜN...

• 7 Ekim 2011 Cuma 19:53:21

Önüme uzanan upuzun bir gece ve loş ışıklarla bezenmiş sokaklar. Yanımdan gelip geçenler var, ama dönüp bakmaya gücüm yok. Bazı zamanlar, sonunun ne olacağını bilmeden yürürüz. Karanlık bile olsa yolun sonu yürürüz. nedensiz, tek başına...

Yüzümü bazen yakıp geçen rüzgar, bazende okşuyor yüzümü ılık bir esintiyle.

Dar bir sokak. Etrafta kendinden bile haberi olmayan insanlar. Dönüp bakmıyorum bile yüzlerine. Çünkü onların yüzlerine bakmak kolay önemli olan ise hayatın yüzüne bakabilmek. Utanmadan, sıkılmadan, suçsuz ve masum bakabilmek. Herkes bakabilir mi peki? Kim yüzleşebiliyor ki içindeki kötü çocukla. Öyle zamanlar gelir ki şaşırırız içimizde var olan olumsuzluklara. Zamanı gelir şaşırırız insanlara ,söylediğimiz sözlere. Sanki bir hikayenn içinde yaşar gibi... Her insan içinde bir oyuncu taşır. Oyunun içinde oyun oynarız. Hem kendimizi hemde insanları kandırırız. Utanç içinde bakarız hayatın yüzüne. Her gün dua ederiz içimizdeki ışık sönmesin diye. Kalbimiz kötü çocuğa yenilip de ayakta dolaşan o duygulu kalpleri kırmasın diye. Gecenin yürek saatinde bakılır kalplere. O zaman görürüm kalbimi. Hem kalbimi hem de sokakta herşeye rağmen atmaya çalışan o kalpleri... Bazen açılan kalplerde kocaman bir boşluk görürüz. Ne doldurabilir ki yerini? diye sorarız kendimize. Kalbimize bakar ve düşünürüz. ne aşk doldurur boşluğu ne sevgi ne de dostluk. Hayattaki en büyük beklentilerimiz bile dolduramaz. Hiçlikle dolu koca bir boşluğu, kaybettiğimiz anlam ancak doldurabilir. Kaybettiğimiz ve sürekli aradığımız "anlam" . Sadece bir anlam. Neyin anlamı ve kimin anlamı bilinmez. Kime ait olduğunu bilmediğimiz anlamları ararız. Kendi anlamımızı doğurmak için bir anlam kopyası... Hiçliklerle ve varolmayışlarla anlamımızı bulamayacağımızı biliriz ve buna rağmen her şey yolunda gibi devam ederiz. Sanki hiç varolmamış gibi, sanki hiç sevmemiş hiç mutlu olmamış gibi.

Rüzgarın kesilişini bekledim sokakta, gecenin gündüze kavuştuğu o şöleni izlemek istedim. Hiç utanmadan hayatın yüzüne bakabilmek ve kendi anlamımı yaratabilmek istedim. Herkesin kalbindeki arayışları bulmak istedim. Ama hayat yüzüme bakmadı ve gece henüz gündüze kavuşamadı. belki bir gün kavuşuruz anlamlarımıza . belki bir gün...