Bilmezsin sen...

• 19 Aralık 2007 Çarşamba 00:03:10

Nasıl söylesem bilmiyorum… Daha doğrusu söylemeli miyim onu da bilmiyorum. Sadece bir şey biliyorum ondan da korkuyorum. Bilmezsin sen, seni seviyorum…

Hep beklediğim şeydi sevilmek. “Nasıl bir şey acaba?” diye çok kez sordum. Gerçekten, ben hiç sevilmedim. Çok kez sevdim, sevdiğimle kaldım hep… Bilmiyorum; bu benim lanetim mi, yoksa sadece ben miyim? “Kader” deyip geçebilmek isterdim; ama olmuyor işte. Sevilmek ihtiyacım bu kadar kolay bir kelimeyle geçiştirilemez. Hele de senin sevdan düştüyse yüreğe bambaşka… Kader değil bu. Olmamalı. Senin başkasını sevdiğin gerçeği benim kaderim olmamalı… Ne yapmalıyım onu da bilmiyorum ya… Sadece sev istiyorum, nasıl bir şey sevilmek bilmek istiyorum… Bilmezsin sen, zaten ben de bilmiyorum.

Çok kolay geliyor gülmek aslında sen olunca konu. Senin adın geçince uyanıyorum uykumdan… O efsunlu prenses sen, senin için yollara düşen prens ben gibi hissediyorum. Sonra düşünceler alıyor beni yine hayallerimden. Ben kötü adamım aslında. Adında olmaması gerek bir hece… Sen ve sevdiğin arasına girmeye çalışan lanet, bir kötülük timsali… Masalın sonunda ölen adamı yani. Sen ve prensinizse sonsuza kadar mutlulukla yaşayacaksınız… Bilmezsin sen, yaşarsın, benim yaşamadığım bir yerde, bir zamanda, ben olmayan biriyle …

Ölümümü çok düşünür oldum seni sevdim seveli… Artık ölümü değil de, nasıl öleceğimi düşünüyorum… Kendime ölüm beğeniyorum, faniliğin katalogundan. “Bir intihar olur mu acaba?” diyorum önce… Olmaz. Gururuma ters düşer, hayatta önem verdiğim tek şeyi de ölürken kaybedemem… “Belki de bir düelloda asil bir ölüm” demek istiyorum; o da beni yenik düşürecek bir şey… Ben asla yenilmemeliyim… Ah buldum… Ölümüm senin elinden olacak. Hem de tam istediğim gibi; yavaş yavaş… Sen tutacaksın ya elini sevdiğinin, ilk hançeri vuracaksın. Öpeceksin ya sonra da, ikinci hançer… Ve son darbe… “Aşkım…” demen. Bilmezsin sen, öldürürsün bile bile, bilmeden…

Garip… Senin hiç bilmediğin-büyük ihtimalle- bilmeyeceğin şeylerden dolayı her gün dayanılmaz acılar çekiyorum… Ölümden dönüyor, sensizlikten duygusal olarak ölmüş kalbim… Tek sığınağımdan, hayallerimden, terler içersinde, korkularla çıkıyorum… Dedim ya; bilmezsin sen…