Gün göre göre yaşlanıyoruz...

Yaşadıkça ölüyoruz. Öldükçe daha çok ölüyoruz. Daha çok öldükçe hiçe yelken açıyoruz...

Felsefik cümleler kurmaktan ziyade şiirsel konuşmayı seven biriyim. Bu huyumu kaybetmek istemiyorum...

Ancak hayat şartları beni zorluyor. Düşüncelerim değişiyor. Değişiyorum. İnkar edemem bunu. Dün güzel dediğim birini itici buluyorum birkaç gün sonra. Fikirlerim sabittir diyemem yani...

Yani ’neysem oyum’ diyen YALAN SÖYLÜYOR. Hem de kocaman yalandan bahsediyor. İnanmam böylelerine. Sahici bulmam sabit konuşanları. Samimi olalım...

Mesela ben birçok kişilik taşıyorum içimde. Tekini bile tanımlamaktan zayıfım. Nefes aldıkça sıfat kazanıyorum...


Gün göre göre bitiyoruz...

Biterken azalıyoruz. Azaldıkça kayboluyoruz kendi çemberimizde.

Ve zavallıyız aslında insan olduğumuz için. Biricik olduğumuz halde, eninde sonunda hepimiz bir damladan ibaretiz...





................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
4 Ekim 2011,,,10.01
Mardin