...hayat...

• 2 Ekim 2011 Pazar 01:25:41

hayat...google yazdigimizda bile anlami cikmayan ama aslinda ansiklopedik anlamlar dogum yasam ve ölüm gibi basit anlatilan bir kelime midir?yoksa aslinda yasarken öldüren aslinda gülerken aglatan hersey guzelmis gibi giderken aslinda kötü gittigini bildigimiz ama aldirmadan inadina iii gidiyor dedigimiz midir?
ben hayati sanirim 3yasindan sonra tanidim ama ondan oncede anlami benim icin ayniydi hayat o zamanlar benim icin canim ANNEMdi.hep o olsun isterdim hep onunla olsun isterdim ki eminim kokusu olmadan uyuyamadigim insandi belkide...5yasinda rugan ayakkabilarimdi hayat birde dedemin o cok sevdigi firfirli etegim...tek hayatimdi onlar benim.sonra buyudum okula basladim.hayat ögretmenin gözde ögrencisi olmakti.cok calistim.hep calistim bendim artik gözde ögrenci ve hayatda buydu...hep en gözde olmak.liseye basladigimda ise hayatin anlami arkadaslarimdi belkide lise askimdi.hayat sanki daha da anlamliydi.o olmazsa duruyodu...sol yanim aciyodu.o olunca hayat bana gore basliyodu.ya da hayat benim icin filimlerdeki gibiydi...kizla oglan muthis bi ask yasarlar asklari biter tam aci cekerken bi mucize olur kavusurlar.evet ben hep asil kizdim...ama benim hayatim hic filmlerdeki gibi olmadi ki!!! filmlerde ne güzeldir hersey tozbempe hersey asil kizla asil oglana baglidir.onlar isterse olur istemezse olmaz,ister ayrilirlar ister barisirlar,ister gülerler ister aglarlar....belki benim hayatimda film, senaryom yok belki ya da var.
belki hayat hic görmemis biri icin bir cift gözdür,belki hayat hic duymayan biri icin bir cift kulaktir, hic konusmayan biri icin bir cift dudaktir.ben konusabiliyorum ama susuyorum,duyuyabiliyorum ama dinlemiyorum,görebiliyorum ama görmemezlikten geliyorum,özlüyorum ,bekliyorum,sabrediyorum...
bugünlerde yine 3 yasina döndüm.gec olsada ögrendim hayat ne rugan ayakkabi ne firfirli etek ne de lise askimmis.aslinda hayat rugan ayakkabim yirtildigin da yanima gelip gözyasimi silen,firfirli etegim artik bana kücük geldiginde yenisini diken ve lise askim beni terkettiginde sabahlara kadar benimle oturan,konusmasamda anlayan,bakmasamda gören,yüüzümdeki her mimigi anlayan kisacasi aslinda hayat ANNEMmis.ANNEM beni ben yapan herseymis.aslinda sol yanim hep ANNEMe aitmis hayatim aslinda ANNEMle daha güzel bir filmmis ve senaryosu ANNE olunca daha da hareketlilik kazaniyormus.bilemedim ve kendimi hayatimin en disina attim.hayatimin disina ben kendi kendime ciktim ve hayatsizliga,annesizlige,nefessizlige kendimi ben mahkum ettim.
ahhh ben!!!ne kadar hoyratca harcadim hayatimi?bu kadar kolay miydi hayattan vazgecmek ve bu kadar zor muydu geri dönmek icin sadece bir adim oldugunu bile bile o adimi atamamak.ANNEMe sol yanim kadar yakinken ellerinden tutamamak...