SELMA,NUR,AHMET,ZEYNEP ORTAK ÖYKÜ BÖLÜM 8- YAZARI : NERMİN KAÇAR

• 30 Eylül 2011 Cuma 22:42:32

Görevi de bitmişti o şehirde. Veda niteliği taşıyan bir gece geçirmek istemişti aslında. Bugüne kadar aklına bile gelmeyen şeyler yapmıştı bu göreve geldiğinden bu yana. Kendisi de hissediyordu değiştiğini. Fakat bir türlü eski haline dönemiyordu nedense. Bu işler şeytan işiydi gerçektende. Yıllardır aynı yastığa baş koyduğu karısını düşününce, vicdanı daha da rahatsız etti.

Belki de hiç yaşamadığı bu tür kaçamakların verdiği heyecanını yaşamak istemişti. Yasak olan şeyler her zaman daha çok ilgi çekerdi. Selma, gerçek bir hanımefendiydi. Onun yanında huzur buluyordu. İyi gününde ve kötü gününde hep yanındaydı. Üstelik o kadar çok zor günler geçirmişlerdi.

Nur’ un kendi kızları olmayışını öğrenmeleri, Zeynep’ in ortaya çıkışı birden bire gelişmiş ve kafaları çok karışmıştı. Üstelik Selma, yıllardır kızı olduğunu sandığı Nur’a, Zeynep’ in ortaya çıkmasından sonra bile tavrını değiştirmemişti. Bunu her kadın kolaylıkla yapamazdı.Okuduğu haberlerde bile kendi çocuğuna, şiddet uygulayan, sokağa atan annelerin varlığını gördükten sonra bir kez daha takdir etmişti sevgili karısını. Olması gereken Selma’ nın yaptığıydı. Karısını sevmesi ve sayması için, sevgiden daha üstün özellikleri vardı. O, gerçek bir anneydi.

Zeynep, bir anda katılmıştı aralarına. Zeynep’ i Çocuk Esirgeme Kurumundan almışlardı. Ondan yıllardır kalmanın acısı bir yana onun öyküsü de yaralamıştı yüreklerini. Ailesi, elim bir trafik kazasında ölmüş ve Zeynep’ e sahip çıkan kimse de olmayınca, Çocuk Esirgeme Kurumu sahip çıkmıştı. Onu bulmaları büyük bir şanstı aslında. Nur’ un da, Zeynep’in de kimsesi yoktu artık. Onlardan başka.

Bu düşüncelerden sıyrıldığında kendi kendine,

“ Hatamı telafi etmeliyim. Dün gece yaşadığım olayı hiç olmamış gibi hafızamdan silmeliyim. Vicdanımdan nasıl silerim bilemiyorum. Bir daha asla böyle şeyler yapmayacağım.İlk ve sondu zaten. Galiba, şeytana uydum. “

Cebinde duran telefonuna bakmak için eline aldı. Selma’ nın mesajını gördü. Okuduğunda yüzündeki ifade değişti. Pişmanlığı bir kat daha arttı. Bir taksiye atlayarak, terminale gitmek üzere yola koyuldu. Kaç saatte gideceğini hesapladığında, endişesi ve huzursuzluğu daha da artıyordu. Kafasında bir plan yaptı. En doğrusu, havayolu ile gitmekti. Taksinin yönünü değiştirerek, havaalanına doğru yola çıktılar.

Bir an önce yanlarında olmalı ve hatalarını telafi etmeliydi. Belki, çamaşır suyuna batırılmış bir çamaşır gibi temizlenmeyecekti fakat onları mutlu etmek için elinden geleni yapacaktı.

Şu anda tek düşündüğü kızının sağlığıydı. Şansı yaver gitmiş ve kalkacak olan en yakın saatteki uçağa yetişmişti. Koltuğuna oturdu ve sevdiklerine bir an önce kavuşmanın heyecanı sarmıştı.

“ Eski Ahmet geri döndü Selma ! Geliyorum sevgilim. “ Diye mırıldandı.

Uçağın kalkışı esnasında çıkan gürültünün içinde kaybolup gitmişti sesi. Gözlerini dışarıya çevirdiğinde yine düşünceleri eskilere doğru gitti.

Ahmet’le ilk tanıştıkları gün. Aynı elektrik ikisini de çarpmıştı. Sevgileri hızla büyümüş ve karşılık bulmuştu. Selma çok mutluydu. Güveneceği, inanacağı, sırtını dayayacağı bir erkekti Ahmet. Ama içindeki sıkıntı günden güne büyüyordu “ Nasıl söyleyeceğim? Nasıl karşılayacak“

Sonunda beklenen gerçekleşti ve Ahmet evlenme teklif etti. Selma’nın gözleri yaşlarla dolmuştu. Ne diyeceğini bilemiyordu. Cevap verme süresi uzadıkça Ahmet’in gözlerinde endişe bulutları oluşuyordu. Selma, o çok sevdiği yüze baktı, uzun uzun. Sevgisi içini titretiyordu. Sonunda daha fazla uzatmanın anlamı olmadığına karar verdi ve “ Sana bir şey söylemem lazım. Bunu duyduktan sonra benden nefret edersen, uzaklaşmak istersen ve teklifini geri almak istersen tek bir şey söylemem. Sana kırılmam.” Dedi. Ahmet’in gözleri merakla açılmış, ne söyleyeceğini bekliyordu. “ Bundan iki sene kadar önce birini sevdim. Güvendim. Birlikte oldum. Ama o yalancının tekiymiş. Amacı sadece beni kullanmakmış. Alacağını aldıktan sonra bir daha yüzünü görmedim. Ben, bakire değilim Ahmet “

Sessizlik. Uzadıkça korkutan sessizlik. Gözlerini kaldıramıyor, sevdiğine bakamıyordu. Göreceklerinden korkuyordu. Kaybetmekten korkuyordu. Birden ellerini hissetti ellerinde. Ahmet, ellerini alıp dudaklarına götürdü. Sevgiyle öptü. “ Ben seni seviyorum. Tanıdığım sen’i seviyorum. Ve benim tanıdığım Selma aklıyla, yüreğiyle hala saf ve masum. “ dedi.
Gözyaşları içinde birbirlerine sarıldılar.

Selma, gözlerini açtı. Karanlığı delercesine baktı. Ahmet’i görürmüş gibi baktı. Ve anladı ki sıra ondaydı.

Kocası, sevdiği görmezden gelmiş, yok saymıştı yaşadıklarını, kayıplarını. Sadece Selma’yı kaybetmemek için. Şimdi o da aynısını yapacaktı. Ahmet’i kaybetmeyecekti. Buna dayanamazdı. Geldiğinde konuşacak ve birlikte aşacaklardı. Her zorluğu aştıkları gibi.

Gülümseyerek baktı kızlarına.

“ Biz mutlu, kocaman bir aileyiz “ dedi.

Başını huzurla yasladı koltuğa. Ahmet eve geldiğinde, heyecanla ve aynı zamanda tedirginlikle içeriye girdi sessizce. Görünüşte anormal bir durum yoktu. Kızlarının odasına geçti. Zeynep ve Nur mışıl mışıl uyuyordu. Onları sevgiyle seyretti bir müddet. Öpmeyi düşündü fakat kıyamadı. Sessizce çıktı odadan.

Yatak odalarına yöneldi. Selma, yatağında ve her zamanki yerinde uyuyordu. Üzerini değiştirdi ve sevdiği kadının yanına yattı. Sonra da onu kollarıyla sardı.

Selma, onun varlığını uykusunun arasında fark etmiş ve uykulu gözler ile kocasına baktı.

“ Geldin mi canım ? Hoş geldin.”

Sevdiği adamın dudaklarına sıcak bir buse kondurdu.

Nermin KAÇAR