Kısa Veda

• 26 Eylül 2011 Pazartesi 02:08:30

-“Bunu neden yapıyorsun?” dedi adam. Kadın cevap vermedi. Yatağın ucunda öylece oturuyordu. Aralarında yarım metre olmasına rağmen mesafe yorucuydu. Birkaç santim ilerlemek 100 metre koşmaya bedeldi sanki. Sırtları dönük oturuyor ve sadece konuşurken başlarını çevirince yüzlerini görüyorlardı.
-“Bunca zaman sonra ne oldu? Değişen ne?” diye sordu adam.
Sessizlik cevapladı soruyu. Sessizlik konuştu mu herkes dinlerdi. Delirtici olduğu kadar ilahi bir yanı vardır sessizliğin. Adam deliliğe daha yakındı.
-“Kim!!?” diye bağırdı adam. Bu ani öfke karşısında kadın irkildi. Omuz başları oynadı.
-“Biliyorum kim olduğunu…”
Kısa bir sessizlikten sonra kadın yataktan kalktı ve kalan birkaç eşyasını özensizce toplamaya başladı. Elbise dolabından geceliği aldı önce. Ardından birkaç iç çamaşır ve yeşil elbiseyi siyah çantaya tıkıştırdı. Adam sessizce izliyordu.
-“Lanet olsun hiçbirşey söylemiycek misin?” diye sordu. Biraz önceki kükremesinden eser kalmamıştı. Adamın sesi zayıf osuruk gibi çıkıyordu. Bunun üzerine kadının ürkek tavırları, yerini kesin ve ne yaptığını bilen sert hareketlere bıraktı. Komidin üzerinde birkaç parfüm şişesi, krem ve çeşitli makyaj malzemeleri vardı. Onları topladı.
-“Hasan dimi?… Ona gidiyorsun.” dedi adam.
-“Başlama yine.” dedi kadın.
Sonunda konuşmuştu. Arkası gelirdi, herzaman gelmişti.
-“Söyle ozaman neden?”
-“Ne söylememi istiyorsun?”
-“Gerçeği. Beni neden terk ettiğini?”
-“Bilmiyorum. Biraz zamana belki…” demişti kadın fakat sözü kesildi.
-“Bırak saçmalamayı. Bunu bana yutturamazsın.”
-“İşte sorunun bu senin! Bana güvenmiyorsun. Herzaman başka biri olduğunu düşünüyorsun. Benim ne hissettiğim önemli değil. Sadece kendini düşünüyorsun. Bencilsin…”
Bir süre daha sessiz kaldılar. Belki haklıdır. Fazla paranoya yapıyorum. Belki bir süre gerçekten yalnız kalmaya ihtiyacı var diye düşündü adam.
Bu arada en güzel bahane yalnızlıktır...

Kadın yatak odasından çıkarak salona yürüdü. Adamda peşinden.
-“Gitmeni istemiyorum.” dedi adam.
Antrede ayakta duruyorlardı. Bir süre bakıştılar. Bir erkeğin ağlamasına az kalmıştı. Bu birçok kişiye küçültücü gelebilir fakat birçok kadın ağlayan erkeğe karşı koyamaz. Annelik duygusu taşıyan ve şiirden hoşlananlar genellikle. Çünkü sadece kevaşeler ikisindende anlamaz. Bu durum karşısında kadının gözleri aynı şekilde cevap verdi. Islak gözler birbirine baktı.
-“Kendine iyi bak. Seni gerçekten sevdim.” dedi kadın.
O anda kadının nekadar kararlı olduğunu anladı adam. Ve gidişini izlemekten başka yapıcak birşey olmadığını. Sayısız vedalar yaşamışlardı. Fakat her veda gibi bir porsiyon fazladan acı vardı. Kadın hafifçe öne eğildi ve adamı yanağından öptü. O pembe dudaklarla vedalaşmak en zoruydu. Ve sanki markete gidiyormuş, yarım saat sonra dönecekmiş gibi evden çıktı kadın.
Adam pencereden bakıyordu. Kadının apartmandan çıkışını izledi. Ardından sarı bir taksi durdu. Yağmur başlarken kadın taksiye bindi. Ve gazı acımasızca kökledi taksi, hiç orada olmamış gibi.
Adamın gözleri pencere camına yapışan birkaç damla yağmura takıldı...
Taksi hızla ilerlerken kadın çantasından telefonu çıkarıp son aranan numarayı tuşladı. Henüz çalmıştı ki karşıdan bir kadın sesi duyuldu.
-“Canım ne oldu? Telefon elimde bir saattir bekliyorum. Çıktın mı evden?”
-“Evet.” dedi kadın. Sesi kısık fakat üzgün değildi. Rahatlamanın verdiği yumuşaklık vardı sadece.
-“Peki sevgilim, evde bekliyorum. Seni seviyorum...”
-“Bende.” dedi kadın ve telefonu çantasına koyarken gözleri cama yapışan birkaç yağmur damlasına takıldı…