Kapattım Pencereyi

• 24 Eylül 2011 Cumartesi 21:30:48

Bugün hüzün dolu bir kalp ve ağlayan gözlerle bir pencere kapattım.
Oysaki alışmıştım birçok pencereden hayata bakmaya.
Sevmezdim sadece gözümün önünde duran pencereden seyri.
Hani madalyonun birde arkası var derlerya işte onun gibidir başka başka pencerelerden olaylara ve insana bakmak.
Her birinde farklı bir duygu yakalarsınız ,saklı duyguları bulup keşfedersiniz.

Söylenmeyen, söylenemeyen nice gizlere açılır onlar.
İnsan bir kâinat gibidir her köşesinde farklı duygularını, hasletlerini sakladığı.
Doğayı ve Mevlamızın esmalarını tefekkür ettiğimiz gibi insanı tefekkür etmektir bu pencereler.
Her pencere o kişinin farklı ruh haline açılan bir kapıdır, girersiniz ve anlamaya çalışırsınız tüm iyi niyetinizle.
Önyargıları yoktur bu bakışların sadece özüne inmeye dönüktür herbiri.

Bir pencere zahire açılıyorsa diğer tümü batınına açılır ve kâinatı seyredersiniz o insanın ruhunda.
Bulutlar var hüznüdür.
Yağmurlar var gözyaşıdır.
Kasırgalar var zorlu yaşam kavgaları içsel savaşlarıdır.
Güneş ve yıldızlar var Aşk ve romantizmidir.
Ovalar kuşlar çiçekler saymakla bitmez varlıklar.

Bazan insan bulut olur gölgeler,örter bazı olayları.
Yağmur olur yıkar temizler tüm kirleri.
Kasırga fırtına olur adalet için.
Bazanda güneş gibi doğar bir gönüle karanlığını giderir.
Bir gül olur, bir menekşe olur birinin elinde mutlulukla baktığı.
Gün gelir nehir gibi olur, sevgiyi dağıta dağıta akar gider tüm hayatların içinden biran bile durup dinlenmeden, hiç birşey almadan .

İnsanın saf ve tertemiz doğduğu bilinen birşeydir fakat zaman içinde uğradığı değişimlerin sebepleri türlü türlüdür.
Bazıları tercihtir bazıları ise karşısına çıkan, engellenemeyen kader dediğimiz olaylardır.
Farklı pencereler, tercih mi kader mi bize bu ayrımı yapabilmek için sunulmuş birer anahtar hükmüne de girer bazan.

Bazı dertlerin dermanları bellidir kolaydır kavramak ve çözüm sunabilirsiniz hemencecik, bazıları sûkuta iter, hele de çare olmak için kendinizden vazgeçişler yok mu canınızdan can kopar.
Kimi insanların yanında bir kuş gibi olursunuz, cıvıl cıvıl ötersiniz neşe içinde.
Öyle haller de yaşanabilir ki gönüllere hoşluk sunarken kafese kapatılmayı göze almanızda gerekebilir.
Birçok kez sevinmişsinizdir rüzgâr olup üzerlerine çöken tüm tasa ve elemleri dağıtırken belki de tümünü siz yüklenerek.
Bazanda işte böyle çaresiz kalabilirsiniz şuanda benim kaldığım gibi.

Bugün bir pencere kapattım.
Ne derman olmaya, ne çözümlemeye nede unutmaya gücüm yetti.
Bir daha o penceden bakmamak üzere üzülerek kapattım.
Pes mi ettim hayır ! Biliyorum ki gücümüzün yetmediği yerde yaradan her daim imdadımıza yetişir.
Ya imtihan gereği çözümsüz bırakmıştır yada çözülmesi için zamana ihtiyaç vardır.
Zaten o değilmidir bâtını açan zahiri aşikâr ettiği gibi.
O’na havale ettim bende ve kapattım dua ile o pencereyi.

İsra Doğan
/2011/