YOL

• 23 Eylül 2011 Cuma 20:15:10

insanoğlu ayrılıkları sevmez. Sebebi ne olursa olsun dolar gözler.Boğazda düğümlenen bir hıçkırıktır ayrıldığımız insanlar. Yüreğimizin ağırlaştığı zamanlardır. Bu duygunun en çok hissedildiği yerlerden biri de otobüs terminalleridir. Eğer hayatın içinde izler bulmak ve başka hayatlara dokunmadan, bir iz bırakmadan sadece görmek istiyorsan orada köşede oturup ayrılıkları ve hayatları izlemelisin.

Ben hep izlerim. Bazen gördüğüm manzara benim bile ağlamama sebep olur. Askere giden bir oğul. Bir bakarsınız ki davullar zurnalar herkes orda. Düğün alayı gibidir. Yirmili yaşlarda. Kendini belki de ilk kez bu kadar değerli hissediyordur. İlk kez bu kadar sevildiğini anlamıştır. Artık kutsallaşmıştır onun için bir ana için oğlundan ayrılmak kutsallaşmıştır. Bir görevdir bir borçtur artık. Bir taraftan bi çocuktur. Bir gençtir. Bir taraftan bir ana ,bir vicdandır. Gözyaşları nişanedir simalarda.

Bir bakarsın ilk ayrılıştır. her şey için hayat için ayrılıklar zorunludur. Hayat ayrılıkları sever ve onları ödüllendirir. Ayrılıkların acı tarafı nedir? Aradığında hep yanında bulamamak, bir daha geri gelmeyeceğini düşünmek. Ayrıldıktan sonra hep düşünürüz. Hem de hiç düşünmediğimiz kadar çok düşünürüz. Öyle hayatlar var ki... onları sadece izlemekle yetinmek zorundayızdır çoğu zaman. Ama ne olursa olsun insanoğlu birilerinin hayatında iz bırakmak ister. Doğanın bir kanunudur bu. Yalnızlıkla dost olsanız bile, bir insana umut verebilmek. yanlıştan çevirebilmek hayatı çok bilmesek de yaşadığımız kadarıyla anlatabilmek. İz bırakmak... bir kalpte, bir sokakta, bir cümlede, bir bakışta... söyleyebileceklerimizi gizlemek. Ve insanlarda, kalplerde ve beyinlerde iz bırakmak. Hüznü, vicdanı, kimi zaman acıyı, mutluluğu görürüz. bİr askeri uğurlarken, bir babayı uğurlarken. Bir çocuğu uğurlarken ve hiç geri gelmeyeceğini bile bile bir dostu uğurlarken... bunları görmemiz ne sağlar ki bize? ne yararı olur?

İçimizde bir dünyanın olduğunu farkederiz. O dünyada kaybettiğimiz ruhlarımızın olduğunu. Vicdanımızı farkederiz. Kalbimizin olduğunu farkederiz. Acı bizlere yaşadığımızı farkettirir. Mutluluksa hayatın içinde gerçek bir rüya görmemizi sağlar. O otobüslerde hem acı hem de gerçek rüyalar vardır. Her hikayeyi bilemesek de kalbimizle hissetmek hayatımıza hiç bir yerde bulamayacağımız bir "anlam " katar. Ve neden nefes aldığımızı biraz daha farkederiz.